Η περιγραφή της καθημερινότητας σε ένα ιδιαίτερο άρθρο του Αντιδημάρχου Αγίας Βαρβάρας, Δημήτρη Σωτηρόπουλου
Χθες περνώντας από μια πλατεία είδα μια παρέα πιτσιρικάδων να παίζει μπάλα.
Επιφορτισμένος αυτές τις δύσκολες για όλους ημέρες να παίξω τον άχαρο πλην απαραίτητο ρόλο του απαγορευτικού” μπαμπά” τους συνέστησα να μείνουν σπίτι. Έκανα μεταβολή να φύγω, το βλέμμα μου έπεσε σε μια δερμάτινη μπάλα που ένας από την παρέα κουνούσε κυκλικά και ανυπόμονα σαν να με προκαλούσε να μείνει.
Για μια στιγμή με πλημμύρισαν χιλιάδες αναμνήσεις. Η πλατεία έγινε χωμάτινη αλάνα, κι εγώ παιδί με τα σκονισμένα σκαρπίνια να τρέχω για να βάλω γκoλ. Γύρω οι φίλοι μου λαχανιασμένοι και όλοι μαζί να κυνηγάμε με ματωμένα γόνατά το πλαστικό τόπι. Πέρα από αυτή την φτηνή μπάλα δεν είχαμε και πολλά … ούτε δορυφορική, ούτε κινητό…τίποτα. Όλα όσα λαχταρούσαμε ήταν εκεί γύρω μας. Η γειτονιά μας ήταν ή πατρίδα μας!
Στο πατρικό μας, στην αυλή μας, στο χώμα της αλάνας, στα στενά και στα πεζοδρόμια που βαδίσαμε, παντού “τα αποτυπώματά” μας παντού ο ήχος της φωνής μας.
Άραγε ο φόβος για ένα μέλλον με μάσκες και γάντια μιας χρήσης, βάζει ψεύτικα φίλτρα στο παρελθόν κι όλα αποκτούν αξία ή μήπως τόσο καιρό παρασυρμένοι στη δίνη της καθημερινότητας είχαμε χάσει το νόημα;
Ένας μικρός κόμπος στο λαιμό. Έφερα στο νου μου τα παιδιά και τα όσα χάνουν σκυμμένα ώρες πάνω από οθόνες.
Πώς έγινε και καταλήξαμε να τα κάνουμε εμείς που μεγαλώσαμε σε αλάνες φαντάρους με άδεια εξόδου;
Γύρισα στους πιτσιρικάδες με διάθεση να τους πω κάτι ζαχαρωμένο κι αισιόδοξο. -Ξέρετε κι εγώ κάποτε έπαιζα μπάλα στις αλάνες και στις πλατείες, … Όμως δε μου πάνε τα γλυκερά ούτε ο χαμηλής ποιότητας ρομαντισμός. -Εεε, παιδιά!!!! Φώναξα.
Με κοίταξαν μουτρωμένα και με δυσπιστία. -Όταν τελειώσει όλο αυτό, σας παίζω ένα μονότερμα.
Ξανάναψα την σπίθα στα μάτια τους και μέσα μου σκέφτηκα: Πρέπει να “ψάξω να έχω έτοιμα τα αθλητικά μου παπούτσια”.