Άρθρο-παρέμβαση της δημοτικής παρέμβασης της δημοτικής παράταξης, “Μένουμε Θεσσαλονίκη”
Όπως περίτρανα κατέδειξαν τα περιστατικά του Στάθη Παναγιωτόπουλου, αλλά και εκείνο του βιασμού της 24χρονης από μια παρέα παραγόντων της εστίασης και γόνων μεγαλοεπιχειρηματιών σε πολυτελές ξενοδοχείο στα δυτικά της πόλης, το «ψάρι στην Θεσσαλονίκη βρωμάει από το κεφάλι». Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κουλτούρα ασυδοσίας που αποδεικνύεται ιδιαίτερα δημοφιλής μεταξύ των τοπικών ελίτ –του θεάματος, της διασκέδασης, του επιχειρείν– και η οποία θρέφεται από το καθεστώς ατιμωρησίας που έχει διασφαλίσει για την ζωή της. Η κουλτούρα αυτή έχει ενισχυθεί θεαματικά τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς η πόλη βάφτισε μοντέλο ανάπτυξης μια βιομηχανία διασκέδασης που ήθελε να μεταβάλει κάθε Σαββατοκύριακο στις «τελευταίες ημέρες της Πομπηίας».
Είναι η περιβόητη «Θεσσαλονίκη που ποτέ δεν κοιμάται», και οι επισκέπτες την προτιμούν, γιατί, όπως είπε κι ένας δήμαρχός της, «έρχονται για να βγάλουν γούστα».
Φυσικά, όλη αυτή η ηδονοθηρία, ο παρτακισμός, το πλαίσιο του εύκολου πλουτισμού και η αντίληψη πως μια κοινωνία μπορεί να «κόψει δρόμο» προς την ευημερία όντας μακριά από τις κλασικές ποιότητες της παιδείας, του πολιτισμού και της πολιτικής -μόνο και μόνο επειδή έχει καλές επιδόσεις στον παρασιτισμό- πού θα μπορούσαν να καταλήξουν, αν όχι στην αποτρόπαια χρήση και κατανάλωση ανθρώπων, σε βιασμούς και σωβινιστικές συμπεριφορές;
Τα περιστατικά αυτά δεν «έτυχαν», είναι γνήσια συμπτώματα του καθεστώτος που κυβερνάει και βασιλεύει στην πόλη τις τελευταίες δεκαετίες.