Χρήστος Μαραθιάς, Μια φωνή ιδιαίτερη, τρυφερή αλλά καυστική και ευφυής μας ταξιδεύει σε έναν κόσμο από τον Φώσκολο, μέχρι τον Jean–Luc Godard…κι ακόμη παρά πέρα…!
Λίγο πριν το τέλος των παραστάσεων του Φορτουνάτου, ο γιατρός Λούρας μας μιλάει για σκέψεις, οράματα και προσδοκίες σχετικά με το θέατρο!
Ποια είναι η εμπειρία σας στο παιδικό θέατρο;
Η εμπειρία μου στο παιδικό θέατρο ξεκίνησε αμέσως από τότε που ξεκίνησα και να ασχολούμαι με το θέατρο, σπουδαστής ακόμα στη Σχολή, στις “Μορφές Έκφρασης”. Ένα μήνα περίπου μετά την έναρξη των μαθημάτων του πρώτου έτους, δηλαδή, γύρω στα μέσα του Οκτώβρη, ξεκινήσαμε να κάνουμε πρόβες για ένα έργο με χριστουγεννιάτικο θέμα προοριζόμενο να παιχτεί από τα μέσα περίπου του Δεκέμβρη και όλες τις γιορτές τόσο μέσα στο χώρο της σχολής, αλλά κυρίως σε χώρους εκτός, όπως αίθουσες τελετών δήμων, εκκλησιών, πολιτιστικών συλλόγων, για παράδειγμα των Ποντίων και σε σχολεία. Αυτό έγινε και τα τρία χρόνια της Σχολής.
Δεν ήταν πάντα ακριβώς το ίδιο, αλλά είχε πάνω κάτω συναφή στοιχεία, όπως δραματοποιημένες παραδόσεις για τον Αη-Βασίλη και το έθιμο της βασιλόπιτας, τους καλικάντζαρους, κάλαντα, όλα με τη μεγάλη φροντίδα των “Μορφών Έκφρασης” και του Θωμά Κινδύνη που τους έδινε ψυχή!!! Έτσι, οι πρώτες μου εμπειρίες στο παιδικό θέατρο ξεκίνησαν με τον πήχη πάρα πολύ ψηλά ανεβασμένο!!! Αρκετά χρόνια μετά πήρα πάλι μέρος σε έργα προοριζόμενα για παιδικό κοινό στο “Διάχρονο Θέατρο” της Μαίρης Βιδάλη, που σε θέση παραγωγού ανέβασε τις “Ιστορίες του Παππού Αισώπου” των Σταύρου Παρχαρίδη και Ευγένιου Παπαδόπουλου, σε σκηνοθεσία του πρώτου. Υποδυόμουν τον “παππού Αίσωπο”. Υπέροχη εμπειρία και αυτή!!! Ο Σταύρος Παρχαρίδης είναι ένας υπέροχος άνθρωπος και ένας υπέροχος σκηνοθέτης και ηθοποιός!!! Και το έργο καταπληκτικό!!! Παίξαμε για μια σεζόν κυριακάτικες παραστάσεις μέσα στο Θέατρο και πάρα πολλές για χρόνια σε χώρους εκτός, ακόμα και εκτός Αθήνας.
Και μετά πάλι στο χώρο και σε παραγωγή του “Διαχρόνου Θεάτρου”, πήρα μέρος στο “Ο Αστραπόλαγος και η κυρα – Αργώ” της Μαρίας Συμεών, σε σκηνοθεσία της ίδιας!!! Σε αυτό υποδυόμουν τον “Αστραπόλαγο”. Το έργο, ένα καταπληκτικό μιούζικαλ προοριζόμενο για παιδικό κοινό και μπροστά του θα έτριβαν τα μάτια τους και μιούζικαλ για μεγάλους. Με πολύ ωραία ιστορία και επενδυμένο με εξαίσια τραγούδια σε στίχους και μουσική της πολυτάλαντης καλλιτέχνιδας – θησαυρού, Μαρίας Συμεών, ηθοποιός, σκηνοθέτις, μουσικός, ποιήτρια, τραγουδίστρια και πάνω από όλα ψυχή από καθαρή πλατίνα!!! Ακόμα και ο αέρας από τα ρουθούνια της βγαίνει εκπολιτισμένος από αυτή την πανέμορφη κυρία του θεάτρου!!! Επιτρέψτε μου να λέω πολλά λόγια για ανθρώπους με τους οποίους έχω συνεργαστεί και αγαπώ!!! Στάθηκα πολύ τυχερός σε όλα τα έργα για παιδιά στα οποία πήρα μέρος, να συνεργαστώ με καλλιτέχνες που ήταν όλοι ΑΛΦΑ!!! Και βέβαια, αυτό συνεχίζεται θριαμβευτικά με τον υπέροχο Γιώργο Παπαευσταθίου, του γνωστού και ως “αγαπημένου σκηνοθέτη των παιδιών”, ιδρυτή και ψυχή του “Θιάσου Αδράχτι” που εφέτος σκηνοθέτησε τον “Φορτουνάτο” του Μάρκου Αντώνιου Φώσκολου και, επίσης, πρωταγωνιστεί.
Τι ιδιαίτερο έχει ο ρόλος σας στον «Φορτουνάτο» και τι σας γοητεύει στο παιδικό θέατρο;
Στον «Φορτουνάτο» ερμηνεύω το γιατρό Λούρα, πρόωρα γερασμένο από την αρπαγή του γιου του από πειρατές – το έργο γράφτηκε περίπου το 1655, δηλαδή, στην πολιορκία του Χάνδακα από τους Τούρκους. Τον έψαχνε για πολλά χρόνια σε πάρα πολλά μέρη και αφού δεν τον έβρισκε αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Κρήτη όπου είχε φτάσει στην αναζήτησή του και μετά από κάποια χρόνια αποφασίζει να παντρευτεί την ομορφότερη έφηβη του νησιού, με όπλα το κοινωνικό του κύρος ως γιατρού και βέβαια, τον πλούτο του. Ο χρόνος του έργου, βρίσκει τους ήρωες 16 χρόνια μετά την απαγωγή του δίχρονου, τρίχρονου γιου. Ο “γιατρός Λούρας” είναι ένας συγκλονιστικός θεατρικός ρόλος και η χαρά μου μέγιστη που συναντήθηκα μαζί του, διότι διανύει πολύ μεγάλη γκάμα της συναισθηματικής κλίμακας, δρώντας ανάλογα.
Λυπημένος στην αρχή του έργου και ταυτόχρονα αποφασισμένος ορθολογιστικά να βάλει τη ζωή του σε τάξη, υπερήφανος και δεσποτικός, γκρινιάρης και ταυτόχρονα ένας παθιασμένος από τον έρωτά του για την όμορφη μικρή άντρας, στα μέσα του έργου, υπερβαίνει τα εσκαμμένα του, ξυρίζοντας τη γενειάδα του και φορώντας ομορφότερα ρούχα για να της γίνει πιο ευχάριστος, φιλόνεικος, μέχρι εκδικητικός όταν μαθαίνει ότι έχει ανταγωνιστή στην καρδιά της καλής του, φιλεύσπλαχνος πατέρας στη συνέχεια που από μόνος του μπαίνει σε δεύτερη θέση για χάρη του γιου του που ξαναβρίσκει. Στο έργο, λυπάται ως πατέρας, παθιάζεται και αγωνιά ως επίδοξος εραστής, χαίρεται και γελάει πιστεύοντας ότι φτάνει στο στόχο του που είναι η μικρή, οργίζεται μπροστά στον αντίπαλο, κάμπτεται και γεμίζει η καρδιά του αγάπη και καλοσύνη για το γιο του!!! Ένας υπέροχος θεατρικός ρόλος!!! Στο παιδικό θέατρο το πάρα πολύ γοητευτικό είναι η αμεσότητα με την οποία τα παιδιά – θεατές αντιμετωπίζουν τα επί σκηνής διαδραματιζόμενα. Τα παιδιά δεν έχουν προλάβει να υιοθετήσουν συμπεριφορές προερχόμενες από κοινωνικές αναστολές πράγμα που σημαίνει ότι αν κάτι δεν τους αρέσει, το λένε και μάλιστα το φωνάζουν. Από την άλλη μεριά, όταν κάτι τους αρέσει, το εξυμνούν με την προσήλωσή τους, με την αυθόρμητη και γεμάτη αλήθεια ανταπόκρισή τους, το γέλιο τους, ή το κράτημα της ανάσας τους όταν η σκηνή είναι δραματική.
Για το λόγο αυτό, τα παιδιά είναι πιο “δύσκολο” κοινό, διότι είναι πιο αληθινό στην αυθόρμητη έκφραση της γνώμης του στον πραγματικό χρόνο των σκηνικών διαδραματιζομένων. Για τον ίδιο λόγο η επιτυχία του έργου, του σκηνοθέτη και των ηθοποιών ενώπιον του παιδικού κοινού, είναι σπουδαία κατάσταση!!!
Ποιες είναι οι δυσκολίες του παιδικού θεάτρου;
Δε θα έλεγα ότι υπάρχουν στο παιδικό θέατρο δυσκολίες έναντι του θεάτρου για μεγάλους. Είναι άλλη η “γλώσσα”, οκ!!! Για να μπορέσουν να γίνουν αντιληπτά τα διανοήματα του έργου. Από εκεί και πέρα, γενικά δε θα έλεγα ότι το θέατρο έχει “δυσκολίες”. Με αυτό βέβαια δε θέλω να υπονοήσω ότι το θέατρο είναι γεμάτο ευκολίες, καθόλου. Το θέατρο είναι μια μορφή τέχνης και μάλιστα, όπως έχει διατυπωθεί από την αρχαιότητα, η ύψιστη, διότι περιλαμβάνει όλες τις άλλες.
Όλες!!! Κάθε τέχνης δημιούργημα για να έχει αξία χρειάζεται πάρα πολύ δουλειά, γνώσεις, μεράκι, ταλέντο!!! Ε, αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα, με την έννοια ότι χρειάζονται χρόνο και ο καλλιτέχνης να αφιερωθεί και να εστιαστεί στο καλλιτεχνικό του όραμα για να έχει αξιόλογο αποτέλεσμα!!! Αντ’ αυτού βλέπουμε συχνά γύρω μας να γίνονται θεατρικές δουλειές με τρόπο και νοοτροπία αρπακολλατζίδικη… Και πολύ συχνά γίνεται αυτό σε θεατρικές δουλειές με τελικό αποδέκτη το παιδί, που εσφαλμένα θεωρείται “εύκολος” θεατής, εφόσον είναι άνθρωπος μικρής ηλικίας. Επειδή, όμως λόγω ακριβώς της μικρής ηλικίας συμβαίνει το εντελώς αντίθετο, όσοι τα έχουν βρει μπαστούνια μπροστά στα παιδιά, τα κατηγορούν ως “δύσκολο” κοινό…
Ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου για τα παιδιά και για τους ενήλικες;
Και πάλι θα έλεγα ότι ο ρόλος του θεάτρου είναι ένας είτε απευθύνεται σε παιδιά, είτε σε μεγάλους. Να τέρπει γοητεύοντας ταυτόχρονα και τα “μικρά φαιά κύτταρα”, όπως πολύ συχνά λέει ο αγαπημένος μου ήρωας “Ηρακλής Πουαρό”. Το θέατρο στην αρχαία Αθήνα, όχι, μόνο θεωρείται ότι, αλλά και έτσι είναι, εγκαθίδρυσε τη δημοκρατία ως τρόπο σκέψης μέσα στα μυαλά και τις συνειδήσεις των ανθρώπων και μετά ήρθε ο Κλεισθένης και τα έκανε όλα αυτά νόμους, αυτές τις αλλαγές που είχαν συντελεστεί στους ανθρώπους που για χρόνια παρακολουθούσαν τις πρώτες θεατρικές παραστάσεις του διθύραμβου, τις παγίωσε σε νόμους… Και οι μυθολογικές διώξεις του Θεού Διονύσου, δεν είναι τίποτα άλλο από τις πραγματικές και κυριολεκτικές διώξεις που υπέστησαν οι λατρευτικές εκδηλώσεις προς τιμήν του μέρος βασικό των οποίων ήταν και ο διθύραμβος από όπου ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία που σήμερα ονομάζουμε θέατρο. Και ταινίες κινηματογραφικές και σίριαλ…
Ας θυμηθούμε τι είπε ο τεράστιος Ζαν Λικ Γκοντάρ μετά τις ελληνικές ταλαιπωρίες μας με το Δ.Ν.Τ.: «Θα έπρεπε να ευχαριστήσουμε την Ελλάδα. Είναι η Δύση που χρωστάει στην Ελλάδα. Η φιλοσοφία, η δημοκρατία, η τραγωδία… Πάντα ξεχνάμε τη σχέση ανάμεσα στην τραγωδία και τη δημοκρατία. Χωρίς Σοφοκλή δεν θα υπήρχε Περικλής. Χωρίς τον Περικλή δεν θα υπήρχε Σοφοκλής. Ο τεχνολογικός κόσμος στον οποίο ζούμε τα χρωστά όλα στην Ελλάδα. Ποιος ανακάλυψε τη λογική; Ο Αριστοτέλης… Όλος ο κόσμος χρωστάει χρήματα σήμερα στον Ελλάδα. Θα μπορούσε να ζητήσει από τον σημερινό κόσμο μας χιλιάδες εκατομμύρια για τα δικαιώματα του συγγραφέα και θα ήταν λογικό να της τα δώσουμε. Πάραυτα. Το Μάιο του 2010 Ο Γκοντάρ είχε αρνηθεί να παρευρεθεί στην πρεμιέρα της προηγούμενης ταινίας του «Film Sosialisme» στο Φεστιβάλ Καννών, επικαλούμενος «προβλήματα ελληνικού τύπου» όπως έγραφε στο λακωνικό φαξ που είχε στείλει λίγους μήνες αργότερα και είχε δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν χρωστάει τίποτα, εν αντιθέσει με τους Ευρωπαίους και τον υπόλοιπο κόσμο, οι οποίοι σύμφωνα με τον Γκοντάρ θα έπρεπε να δίνουν δέκα δολάρια στην Ελλάδα κάθε φορά που χρησιμοποιούν τη λέξη «επομένως». Ο Γκοντάρ είχε υποστηρίξει ότι πάνω σε αυτήν τη λέξη – θεμελιώδη λίθο της Αριστοτελικής σκέψης – έχει οικοδομηθεί ολόκληρος ο σύγχρονος πολιτισμός. Έδωσα μεγάλο μέρος στην απάντησή μου περιλαμβάνοντας τα λόγια του Γκοντάρ που φωτίζουν ακριβώς αυτό, ότι η αρχαιοελληνική σκέψη αποκρυσταλλώθηκε στο θέατρο τότε και αυτό ήταν που το έκανε να είναι τεράστιας σημασίας!!! Και το αρχαιοελληνικό θέατρο ήταν απότοκος του νωρίτερου διθυράμβου που πολεμήθηκε χωρίς έλεος από την τότε άρχουσα τάξη, διότι είχε γίνει κατανοητό ότι θα έφερνε το ξύπνημα των μυαλών και των συνειδήσεων.
Και το έκανε!!! Να, λοιπόν, ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου προς κάθε κοινό, να σκεφτεί!!! Και ας θυμηθούμε εδώ και τα “θεωρικά”, τα εισιτήρια, δηλαδή που η ίδια η πολιτεία αγόραζε και έδινε στους άπορους πολίτες για να παρακολουθούν τις θεατρικές παραστάσεις… Αυτό βέβαια, στον καιρό πια της δημοκρατίας!!! Τόσο μεγάλη σημασία έδινε η πρότυπη αρχαία ελληνική δημοκρατία στο θέατρο ως αφύπνιση των πολιτών… Και ας θυμηθούμε ότι ο πολίτης που δεν ασχολιόταν με τα κοινά, αλλά μόνο με τα της ιδιωτικής του ζωής, δηλαδή ο πολίτης που “ιδιώτευε” ήταν κατάπτυστος από την αρχαία αθηναϊκή, δημοκρατική κοινωνία που έβαζε τη λέξη “ιδιώτης” στη θέση συνωνύμου του “βλάκα”, διότι ο “ιδιώτης” δεν καταλάβαινε ότι έτσι υπονόμευε την ευημερία και γενικά την ελευθερία όλης της πατρίδας του και επομένως και τη δική του. Αυτό το αρχαίο νόημα της λέξης “ιδιώτης” απηχεί και η σημερινή έννοια της λέξης “idiot’ στην αγγλική γλώσσα και σε όποια άλλη γλώσσα έχει βρεθεί σχεδόν αναλλοίωτη από την αρχαία ελληνική μορφή της. Συμπαθάτε με που κάποτε βγαίνει και ο εραστής της επιστήμης μου φιλόλογος από μέσα μου.
Τι μας λέει ο Μ.Α. Φώσκολος σήμερα;
Ότι μέγιστες αρχές στη ζωή μας είναι η αγάπη και η κατανόηση και ο σεβασμός. Αγάπη και σεβασμός των παιδιών προς τους γονείς και των γονιών προς τα παιδιά τους. Και κατανόηση από όλους προς όλους. Ζούμε στην εποχή της πληροφορίας και της εικόνας. Και στην εποχή που η γενιά του σημερινού κόσμου γονιών και παππούδων, ενοχοποιημένη στο να μην ασκήσει στα παιδιά και τα εγγόνια της τον δεσποτισμό που υπέστη η ίδια από τους γονείς της εποχής του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου, έχει σκύψει το κεφάλι και βλέπει αμίλητη και εκλωβισμένη μέσα σε αυτό το πλέγμα ενοχής το γκρέμισμα αξιών και παραδόσεων… Βρισκόμαστε στην εποχή του εξυπνακίστικου ό,τι να ΄ναι…
Ο σεβασμός και η κατανόηση του πλησίον έχει δώσει τη θέση του σε μια λάθος εννοούμενη ανεμελιά που επικαλείται ένα ψευδεπίγραφο φως και μια ανυπόστατη χαρά ζωής, διότι ποιο φως και ποια χαρά μπορούν να υπάρξουν στην ανυπαρξία του ανθρωπισμού; Όταν στο κάτω από το υποτιθέμενα εύθυμο “λέω ό,τι μου ‘ρθει”, υπάρχει τόση δόση μπούλινγκ, όση να μπορεί να περνάει σαν “πλάκα”; Από αυτό το χαρακτηριστικό είναι γεμάτη πλέον η ζωή μας… Από τον πολιτικό λόγο, το δικανικό, το λόγο μεταξύ των κατεχόντων των μέσων παραγωγής και των δουλευτάδων τους, το λόγο που λαλείται από όσους φορούν το προσωπείο του “φίλου”, αλλά είναι λυκόφιλοι, το λόγο μέσα στις οικογένειες… Το λόγο που φωνείται από τα στόματα των εφήβων στα μέσα μαζικής μεταφοράς μπροστά σε όσους δεν έχουν άλλη επιλογή – εφόσον έχουν αυτιά – από το να τους ακούν, το λόγο των μαθητών και συμμαθητών στα εκπαιδευτικά ιδρύματα που γίνεται εκπεφρασμένο μπούλινγκ… Σε όλα αυτά τα αρνητικά το έργο μας έρχεται να αντιπαραθέσει την αγάπη μέσα στην οικογένεια και μεταξύ των φίλων που δίνει και το νόημα της πραγματικής φιλίας!!! Όπως λέει ο “γιατρός Λούρας” που υποδύομαι, “Οι φίλοι οι αληθινοί, φωτεινός δρόμος είναι στη ζωή μας”!!! Διότι, πράγματι, οι φίλοι οι αληθινοί είναι φως!!! Όντως!!! Ναι, είναι πολύ απαραίτητος και για το λόγο αυτό, πολύ επίκαιρος ο Μάρκος Αντώνιος Φώσκολος σήμερα!!!
Ποια στοιχεία του χαρακτήρα σας προβάλετε ως ηθοποιός στο παιδικό θέατρο και ποια στο θέατρο ενηλίκων;
Θα δώσω και πάλι μιαν απάντηση αναφορικά και με τα δύο είδη κοινού, διότι θεωρώ ότι πέρα από το τεχνικό κομμάτι της διαφορετικής “γλώσσας” που οφείλω ως καλλιτέχνης να υιοθετήσω για να γίνω κατανοητός στους μεν και στους δε, μετά η ουσία των πραγμάτων είναι μία. Έτσι θα πω ότι πρώτα και κύρια προβάλλω την αλήθεια μου!!! Μετά όποιο χαρακτηριστικό ιδιαίτερο χρειάζεται ο κάθε ρόλος. Για παράδειγμα στον “Φορτουνάτο” ο “γιατρός Λούρας” που υποδύομαι έχει πολλά στοιχεία χαρακτηρολογικά που είναι και δικά μου και κυρίως η κατανόηση που δείχνει. Και συνεπώς και η δικαιοσύνη του. Και αυτό είναι ωραίο να προβάλλεται. Ανέκαθεν θυμάμαι τον εαυτό μου να προσπαθώ να μπαίνω στη θέση του άλλου για να κατανοήσω την αντίθεσή μου μαζί του, ή τη δική του μαζί μου. Το αν τα κατάφερνα, ή όχι, έχει να κάνει με τη δική μου σε κάθε φάση της ζωής μου ωριμότητα. Πάντως σε κάθε περίπτωση, πολωμένος δεν ήμουν ποτέ ούτε – πάλι όσο οι προσλαμβάνουσές μου το επιτρέπουν – άδικος.
Ποιος είναι ο ρόλος της παράδοσης στην παιδεία;
Τεράστιος!!! Η παιδεία που δεν εδράζεται στο γόνιμο έδαφος της παράδοσης είναι κύμβαλον αλαλάζον. Βέβαια η παιδεία δεν πρέπει να είναι αιχμάλωτη της παράδοσης, αλλά να αντλεί όλα τα διαχρονικά μηνύματά της και να τα βάζει σε νέες μορφές επικοινωνίας. Για παράδειγμα δεν έχει σημασία αν φοράω κοστούμι και τα μαλλιά μου είναι τακτικά χτενισμένα με χωρίστρα, ή σκισμένο τζιν κι έχω ένα σωρό εμφανή τατουάζ και σκουλαρίκια στη μύτη, στα αυτιά, στη γλώσσα, αρκεί να δώσω τη θέση μου στον ετοιμόρροπο ηλικιωμένο στο λεωφορείο… Η παράδοση κάθε λαού είναι το δακτυλικό του αποτύπωμα. Η παιδεία οφείλει να φτιάχνει ευγενή μελάνια τα οποία θα βοηθούν την κάθε γενιά να αφήνει το αποτύπωμά της ευδιάκριτο για την επόμενη που με πυξίδα αυτό θα μπορεί πάντα να βρίσκει το δρόμο της μέσα στα δικά της ανανεωτικά βήματα τα συγχρονισμένα με την κάθε παρόντος πραγματικότητα.
Πόσο οικείο είναι το θέατρο για το παιδί;
Πάρα πολύ!!! Το παιδί από τη φύση του ρέπει στην τάση και την αγάπη ανακάλυψης του κόσμου που το περιβάλλει και για το λόγο αυτό και επειδή ταυτόχρονα ως βιολογική οντότητα είναι πιο κοντά στο γέλιο και τη χαρά, τείνει να κινείται σε αυτό το ταξίδι των ανακαλύψεών του με όχημα το παιχνίδι. Οπότε είναι πολύ κοντά στην πρακτική του θεάτρου που και αυτό έχει πολλά στοιχεία ενός παιχνιδιού, δηλαδή κανόνες και δράσεις μέσα σε καθορισμένο πλαίσιο και από εκεί και πέρα απεριόριστη ελευθερία για τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να αναπτυχθούν αυτά. Συν τοις άλλοις, καθώς ένα παιδί δεν έχει ενδοιασμούς να υποθέσει ότι μια φαρδιά σανίδα είναι μία βάρκα, ή ένα φορτηγό, ή ό,τι άλλο, δηλαδή δε βάζει όρια στη φαντασία του, κάνει χωρίς να το γνωρίζει, ό,τι και ένας συνειδητός ηθοποιός.
Ακόμα, εφόσον ένα παιδί καθώς μεγαλώνει μιμείται κατά το μάλλον, ή ήττον τρόπους συμπεριφοράς και σκέψης του περιβάλλοντός του, έχουμε σε κάθε παιδί έναν μη συνειδητό ηθοποιό και μέσα από αυτή τη διαδικασία ανάλογα με την ευχαρίστηση, ή τον πόνο που αντλεί από τον τρόπο που μιμούμενο, ή επηρεαζόμενο από οικείες συμπεριφορές, τις βάζει σε εφαρμογή και πράξη, διαμορφώνει σιγά, σιγά και το χαρακτήρα του και τα πιστεύω του. Επομένως ο μικρός σε ηλικία άνθρωπος και το θέατρο έχουν μια εγγενή σχέση. Τώρα, αν η ερώτηση έχει να κάνει με το κατά πόσο όταν ένα παιδί βλέπει θέατρο του φαίνεται κάτι το φυσιολογικό ή καταπλήσσεται γιατί του μοιάζει παντελώς άγνωστο σαν διαδικασία, μολονότι αυτό εξαρτάται από το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει, θα έλεγα ότι στην εποχή μας που μας βομβαρδίζει με τόσο μεγάλη πληροφορία και μάλιστα πάρα πολύ σε μορφή εικόνας, τα μικρά παιδιά έχουν μια έμμεση επαφή με το θέατρο, ακόμα κι αν δεν έχουν παρακολουθήσει θέατρο συγκεκριμένα.
Τι είναι αυτό που συγκινεί τα παιδιά στον «Φορτουνάτο»; Φώσκολου;
Από την πρώτη σκηνή του έργου που είναι μεταξύ του “γιατρού Λούρα” με τον υπηρέτη του, “Μποζίκη”, μία από τις καθαρά κωμικές φιγούρες του έργου, τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν με τον κωμικό και να πάρουν τις αποστάσεις τους από τον καλοκάγαθο γκρινιάρη, σε ποσοστά βέβαια πάντα. Από εκεί και πέρα, τα αγοράκια άνετα μπορούν να ταυτιστούν με τον περί ου ο λόγος του έργου “Φορτουνάτο” και τα κοριτσάκια με την όμορφη έφηβη, “Πετρονέλλα”, για τους προφανείς λόγους. Αυτό, όμως, που βασικά συγκινεί τα παιδιά στο έργο “Φορτουνάτος” είναι η δικαιοσύνη που αποπνέει, διότι ακόμα και ο “γιατρός Λούρας” μέσα στην αίσθηση της υπεροχής που του δίνει το κοινωνικό εκτόπισμα του επαγγέλματός του και ο πλούτος του, δε φτάνει ποτέ στην ύβρη.
Πώς βλέπετε το μέλλον του παιδικού θεάτρου και τι ιδιαίτερο πρέπει να έχει μια παιδική παράσταση για να κερδίσει την παιδική ψυχή;
Στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει πάρα πολλή ποιότητα!!! Εξαιρετικοί καλλιτέχνες όλων των ειδικοτήτων που χρειάζονται για να στελεχωθεί μια παράσταση απευθυνόμενη σε παιδιά, ή σε ενήλικες. Και με το δεδομένο ότι οι σημερινές γενιές δίνουν μεγάλη σημασία και χρήματα στη σωστή εκπαίδευση και μόρφωση των παιδιών, το παιδικό θέατρο θα έχει και κοινό. Οπότε όπου υπάρχει ζήτηση, υπάρχει και προσφορά. Με άλλα λόγια πολλοί καλλιτέχνες από το χώρο του θεάτρου απευθύνουν τη δουλειά τους στα παιδιά. Και αυτό εκ των πραγμάτων διαμορφώνει μιαν ευγενή άμιλλα που είναι καλό διότι ανεβάζει την ποιότητα και έτσι βλέπουμε θεατρικές υπερπαραγωγές με αποδέκτη τα παιδιά. Οπότε το μέλλον του παιδικού θεάτρου προμηνύεται λαμπρό!!! Και έχουμε κάθε αντικειμενικό λόγο να πιστεύουμε ότι κι εμείς με τον “Φορτουνάτο” μας είμαστε μια θεατρική υπερπαραγωγή για παιδιά. Και βέβαια, όχι, μόνο, καθόσον, όπως πολύ συχνά μας έχουν πει γονείς, συνοδοί των παιδιών, ότι μας παρακολουθούν με πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και οι ίδιοι. Όσον αφορά τι ιδιαίτερο πρέπει να έχει μια παιδική παράσταση, για να κερδίσει την παιδική ψυχή, μπορώ να απαντήσω μονολεκτικά, αλήθεια!!!
Λία Τσεκούρα.
Κριτικός Θεάτρου,
Γ.Γ. του Δ.Σ. του Σωματείου Ελλήνων Κριτικών Μουσικής, Θεάτρου και Χορού.