23 Ιουλίου του 2012, η 15χρονη τότε Μυτρώ Παπαδομιχελάκη, πέφτει στην Πάρο θύμα βάναυσης κακοποίησης από ένα ανθρωπόμορφο τέρας, ένα λαθρομετανάστη Πακιστανό Αχμέτ Βακάς.
Έχοντας υποστεί ανεπανόρθωτες βλάβες επί 10 χρόνια δίνει μια συγκλονιστική μάχη με τους δικούς της ανθρώπους να σταθεί όρθια. Δυστυχώς η άρρωστη κοινωνία μας και το κράτος ,της επεφύλαξαν μετά την δολοφονική επίθεση που δέχτηκε και “έχασε τη ζωή της”, μια ιδιότυπη ρατσιστική συμπεριφορά προστατεύοντας κατ ουσίαν αυτό που εκπροσωπούσε το τερατόμορφο ανθρωποειδές που εισέβαλε παράνομα στη χώρα μας και σκόρπισε το θάνατο. Ακόμη και για μια τυπική αποζημίωση έπρεπε να σύρετε η οικογένεια της στα δικαστήρια και να βγει μια απόφαση μετά από μια δεκαετία.
Η Μυρτώ δεν ήταν θύμα ρατσισμού, δεν ήταν θύμα γυναικίας σεξουαλικής κακοποίησης, δεν ήταν ανήλικο θύμα λαθραίου εποίκου… για να γίνει σύμβολο κοινωνικής αντίδρασης. Έπρεπε το σύστημα να προστατεύσει τους λαθραίους πολυπολιτισμικούς -επενδυτές στα μάτια της κοινωνίας και να στείλει στην ασφάνεια και στην λήθη την άτυχη Μυρτώ. Δεν την λέγανε Ζακ, δεν την έλεγαν Παύλο ….δεν ήταν επώνυμη “κυρία” της Showbiz, δεν ήταν inflouencer, δεν ήταν κορίτσι των ΜΚΟ. Ήταν και είναι μια αναλλώσιμη κοπέλα της καθημερινότητας που η μοίρα της επεφύλαξε να βιώσει μια τραγωδία.
Ο επώνυμος συφερτός δεν βρήκε να πει μια κουβέντα. Όλοι αυτοί που σήμερα μιλάνε για γυναικείο ρατσισμό και γυναικοκτονίες, δεν έβγαλαν κιχ για όσα βίωσε η 15χρονη Μυρτώ.
10 χρόνια σήμερα από εκείνη την τραγική ημέρα που σταμάτησε ο χρόνος και η μητέρα της Μαρία Κοτρώτσου με ένα μήνυημα της, συγκλονίζει.
Μυρτω μου,
10 χρόνια… απο την ημερα που ήρθες αντιμέτωπη με ενα δράκο και επεζησες…
10 χρόνια ,..απο την μέρα που σταματησε η ζωη σου γιατί υπάρχεις αλλά στην ουσία δεν ζεις…
10 χρόνια… απο την μέρα που σε ειδα όρθια για τελευταία φορα σταθηκες, μου μίλησες και προχώρησες.Η εικονα σου αυτη θα με στοιχειώνει παντα!
10 χρονια… απο την μέρα που σταμάτησες να ζεις οπως ζουν τα παιδιά της ηλικίας σου
10 χρόνια… ατελειωτου πόνου και 8 χειρουργείων μετα και το τελευταίο πριν 6 μήνες
10 χρόνια…δυστυχίας και θλίψης για ολους εμάς που σε βλέπουμε ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι και δεν ακούμε την φωνή σου
10 χρόνια… που μου αρκει η ανάσα σου το φωτεινό σου χαμογελο και η ζεστασιά του κορμιού σου
10 χρόνια… που έμαθα ποσο πολύτιμη είναι η ανάσα, γιατι ειναι ζωη!
10 χρόνια… που περιμένω για λίγη βελτίωση και πιέζω τον εαυτό να ελπίζει!
10 χρονια…υπομονής επιμονής ελπίδας και ατελείωτου αγώνα!!!
Και όλα αυτά δεν είναι λόγια απλα είναι λόγια ψυχής που στάζουν πόνο! γιατί κάθε μέρα κάθε μήνας κάθε χρόνος μετράει και βαραίνει περισσότερο….
Και το ΤΕΡΑΣ ζητάει ….ΑΠΟΦΥΛΑΚΙΣΗ- ΑΔΕΙΑ και δεν ξερω τι αλλο!
Εσυ ούτε αποφυλάκιση απο την κατασταση που σε καταδίκασε μπορεις να έχεις, ούτε κάν 3 η 5 μερες μονο για να σταθείς όρθια και να μιλήσεις.
Δώστε του μια δεύτερη ευκαιρία για να το ξανακάνει ( αφού σ αυτό το στάδιο τα κτηνη δεν θεραπευονται) και το κρίμα στο λαιμό σας…
Εγώ ότι ήταν να χάσω το έχασα…
Αλλα είπαμε οι θύτες έχουν δικαιώματα. Τα θύματα δεν έχουν.
Δεν θα σταματήσω ΠΟΤΕ να παλεύω για εσένα είτε ζωντανή είτε νεκρή παρα μονο οταν σε δω ΟΡΘΙΑ,
και αυτο ειναι υπόσχεση!!!