του Χάρη Καλογεράκη
Με θλίψη και με δάκρυα στα μάτια , γράφω τούτο το κείμενο για να αναδείξετε και εσείς από την πλευρά σας το καυτό θέμα ( ΖΩΗ η ΘΑΝΑΤΟΣ?), γιατί ως ‘Eλληνας Πολίτης ( καρκινοπαθής ) έφτασα στο σημείο να αναρωτηθώ, εάν μεταξύ, ζωής και θανάτου και δημοσιονομικών κριτηρίων , οι πολιτικοί και οι βουλευτές ΤΙ ΕΠΙΛΕΓΟΎΝ.
Διαπίστωσα λοιπόν, με μεγάλη μου θλίψη, με δάκρυα στα μάτια, με ασυγκράτητη αγανάκτηση και με πόνο ψυχής, ότι επέλεξαν ,την δημοσιονομική διάσωση.
Έτσι λοιπόν, εάν αυτοί ονομάζονται πολίτικοι και βουλευτές, έτσι και εγώ έχω κάθε δικαίωμα πλέον και έννομο συμφέρον, με αυτήν τους την πράξη και επιλογή να τους ονομάζω πολιτικούς ΦΟΝΙΑΔΕΣ με πρόθεση (φόνος εκ προμελέτης )
Ειλικρινά λυπάμαι για τους «πολιτικούς» που διαθέτει η πατρίδα μου,
και ρωτώ ολάκερο τον Ελληνικό λαό….Όταν αυτοί οι πολίτικοι, δεν μπορούν ή δεν θέλουν για οποιοδήποτε λόγο να σώσουν ένα μεγάλο μέρος συνανθρώπων τους που είναι καρκινοπαθείς, θα ενδιαφερθούν για να σώσουν την Ελλάδα μας;
ΔΕΙΤΕ και ψάξτε το … είναι απίστευτο το τι συμβαίνει και το πως μεταχειρίζεται ο νέος νόμος τους ασθενείς με το άρθρο 89, 4472/2017 περί Έγκρισης και Αποζημίωσης των νέων αντινεοπλασματικών φαρμάκων.
Παρακολουθώντας από τις αρχές Ιουνίου, την αρνητική εξέλιξη στο θέμα της πρόσβασης των ογκολογικών ασθενών στα νέα φάρμακα, διαπιστώνει κανείς ότι για άλλη μία φορά το θύμα θα είναι οι ασθενείς με καρκίνο.
Ο νέος νόμος στο άρθρο 89 εισάγει καθαρά δημοσιονομικά κριτήρια περιορισμού της φαρμακευτικής δαπάνης, που θα πλήξουν ιδιαίτερα τους ογκολογικούς ασθενείς.
Τα νέα ακριβά αποτελεσματικά φάρμακα πρέπει να είναι διαθέσιμα με ιατρικά κριτήρια για όσους τα έχουν πραγματικά ανάγκη και δεν είναι αποδεκτό να κοστολογείται και να συμψηφίζεται Η ΖΩΗ των ασθενών με καρκίνο, με τα δημοσιονομικά κριτήρια.
Διαπιστώνουμε ότι για ακόμα μια φορά πως το Υπουργείο Υγείας επιχειρεί με ανορθόδοξο τρόπο να συγκρατήσει τη φαρμακευτική δαπάνη, χωρίς να έχει ταυτόχρονα φροντίσει για την οργάνωση της ογκολογικής περίθαλψης,
Στο άρθρο 89 Ν. 4472/2017, καθίσταται απολύτως σαφές ότι οι Έλληνες ασθενείς με καρκίνο δε θα έχουν πρόσβαση πλέον σε νέες καινοτόμες θεραπείες με ότι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή τους, παραβλέποντας το Σύνταγμα και τους Νόμους που αναφέρουν:
α) η παράγραφος 3 του άρθρου 21 του Συντάγματος ορίζει -καθαρά και σαφέστατα- ότι το Κράτος μεριμνά για την υγεία των πολιτών,
β) το άρθρο 3 του Κώδικα Ιατρικής Δεοντολογίας ορίζει ότι ο γιατρός έχει δικαίωμα για την επιλογή της μεθόδου θεραπείας, την οποία κρίνει ότι υπερτερεί σημαντικά έναντι άλλης, για συγκεκριμένο ασθενή
γ) το άρθρο 47 Ν.2071/92 για τα δικαιώματα των ασθενών..
Δυστυχώς όμως φαίνεται ότι η σχέση καρκίνου – ποιότητας ζωής – επανένταξης των ασθενών στην κοινωνία και την εργασία – παραγωγικότητας δεν φαίνεται να απασχολούν τους λαμβάνοντες αποφάσεις για τις πολιτικές υγείας, αφού δεν επιχειρείται να συνεκτιμηθούν τα δυνητικά οφέλη που προκύπτουν.
Με Εκτίμηση
Χάρης Καλογεράκης
(Καρκινοπαθής)
ΘΑ ΝΙΚΗΣΩ