Σχολιάζει ο Θανάσης Μπέλτσος
Το Περιβάλλον δεν προστατεύεται με επικοινωνιακά κλισέ τύπου Τούνμπεργκ και καμπάνιες από κερδοσκοπικές ΜΚΟ. Ο πλανήτης έχει άμεση ανάγκη από αλλαγή πολιτκών και αποφάσεις που θα ανατρέψουν την υφιστάμενη κατάσταση. Έχει ανάγκη οι μεγάλες δυνάμεις που ελέγχουν παγκόσμια κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα να αποδείξουν έμπρακτα ότι εννοούν αυτά που διακηρύτουν.
Οι δυο σχολές που υποθετικά συγκρούονται η μια της οποίας κύριος εκφραστής είναι ο Ντόναλντ Τράμπ και η άλλη την οποία εκφράζει παγκόσμια ο Εμμανουέλ Μακρόν, στην ουσία διαπραγματεύονται για το ποιός θα αποκτήσει τον έλεγχο και μερίδιο επιρροής στο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης.
Η διαμάχη πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας και τις διακηρύξεις για την προστασία του πλανήτη, γίνεται για την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών του, μέσα από μια αποικιοκρατική αντίληψη.
Ακόμη και οι υπερασπιστές του κινήματος της Κλιματικής Αλλαγής , όπως η Γαλλία , ο Καναδάς και οι Σκανδιναβικές χώρες , εφαρμόζουν πολιτικές που καταστρέφουν το περιβάλλον , ακολουθώντας κατά πόδας εκείνους που χαρακτηρίζουν εχθρούς του περιβάλλοντος.
Έτσι λοιπόν με προκάτ- κλισέ τύπου Τούνμπεργκ , που έχουν καθαρά επικοινωνιακή στόχευση , δεν επιτυγχάνεται κανένας ουσιαστικός στόχος , παρά μονάχα εκτονώνεται η παγκόσμια αντίδραση.
Απόδειξη ότι αφέθηκε στα χέρια των εμπρηστών ο Αμαζόνιος και εκτός από λόγια καμιά παγκόσμια παρέμβαση δεν έγινε για να αποφευχθεί , ένα περιβαλλοντικό ολοκαύτωμα.
Όλοι χρησιμοποιούν στη βαριά τους βημιοχανία , καύσιμη ύλη που καταστρέφει το περιβάλλον, όλοι οι μεγάλοι παίζουν με την πυρινική ενέργεια που πυκνά συχνά απειλεί την παγκόσμια κοινωνία ,με ατυχήματα όπως το Τσέρνομπιλ στην Ουκρανία και η Φουκουσίμα στην Ιαπωνία . Αλλά και δραστηριότητες που ποτέ δεν μαθαίνουμε στους ωκεανούς (Ειρηνικό-Ατλαντικό) ή στους πόλους με δοκιμές οπλικών συστημάτων από τις υπερδυνάμεις.
Αντί να κάνουν διαφημιστικές καμπάνιες θα αρκούσε απλά να αλλάξουν ακόμη και μονομερώς όσοι υποτίθεται ότι αναγνωρίζουν τον κίνδυνο, τις καταστροφικές πολιτικές τους. Όμως δεν το κάνουν ή όταν το έκαναν στο παρελθόν ακολουθώντας τον “οδικό χάρτη” του Κιότο , ήταν επιδερμικές και μη αποτελεσματικές. Πιο πολύ έμοιαζαν με κερδοσκοπικές δραστηριότητες παρά με πραγκματικές ανθρώπινες παρεμβάσεις που θα σταματούσαν την αλόγιστη και ξέφρενη δράση των διεθνών οικονομικών κέντρων.
Βέβαια υπάρχουν νέες πολιτικές που υπηρετούν το στόχο να προστατευτεί ο πλανήτης ,υπάρχει μια αυξημένη ευαισθησία και περιβαλλοντική συνείδηση , αλλά το ερώτημα είναι αρκούν να αναπληρώσουν την ανεξέλεγκτη δραστηριότητα των ισχυρών του πλανήτη;
Για να μην καταντήσει λοιπόν το κίνημα της κλιματικής αλλαγής μια έφραση της μόδας που θα περάσει ή θα εκφυλιστεί και που θα ανοίξει το δρόμο σε πρόσωπα και καριέρες , πρέπει να μετατραπεί σε μια παγκόσμια αντίδραση ουσίας ,χωρίς πολιτικές εκμετάλλευσης από τον πάντα καραδοκούντα “προοδευτικό” χώρο, που μέσα από την προστασία του πλανήτη προσπαθείν να επιβάλλει την δική του ατζέντα.