Άρθρο του Χρίστου Πλευριά από την Ηλεία
Στη διαχείριση σοβαρών θεμάτων που αφορούν σε παιδιά και εφήβους το στοιχείο της ανεπάρκειας είναι εμφανείς. Διορθώστε τώρα, ότι μπορείτε έστω και στις… καθυστερήσεις.
Δεν ξεκίνησε καλά η Εκπαιδευτική Χρονιά, καθώς οι αγιασμοί και τα ευχολόγια δεν είχαν κανένα απολύτως αντίκρισμα στην επιδιωκόμενη ομαλή λειτουργία των σχολείων της Ηλείας.
Από το πρώτο κουδούνι ήρθε γρήγορα η διαπίστωση πολλαπλών προβλημάτων τα περισσότερα από τα οποία, ταλαιπωρούν πρωτίστως τους μαθητές και αναστατώνουν τους γονείς, προκαλώντας ενίοτε και μικρές τοπικές αναταραχές…
Είναι αδύνατον να βγάλω από το μυαλό μου, τη φωνή της μάνας που με αγωνία στην επικοινωνία μας έκανε έκλυση σε όποιον μπορεί να βοηθήσει γιατί το παιδί της σε έναν απομακρυσμένο οικισμό, κάπου στον ηλειακό κάμπο, περπατά σε ηλικία μόλις 12 ετών ατελείωτες ώρες ολομόναχο, όχι για να φθάσει στο σχολείο, αλλά για να προλάβει το λεωφορείο, που θα το μεταφέρει στο σχολείο!
Για να μπορεί να μάθει δύο γράμματα –μου είπε με τον απλοϊκό της τρόπο- και να έχει το ίδιο δικαίωμα στην μόρφωση όπως όλα τα παιδία- ξυπνά από τα χαράματα, και αρχίζει να περπατά ανάμεσα σε χωματόδρομους και χωράφια κινδυνεύοντας καθημερινά από δεκάδες αδέσποτα, ή οποιαδήποτε άλλη απειλή περικειμένου να βρει την στάση του ΚΤΕΛ.
Ακόμη και τότε, η διαδρομή παραμένει μεγάλη αφού και το λεωφορείο, διανύει αρκετή απόσταση μέχρι να αφήσει το μικρό μαθητή στο Γυμνάσιό του. Η ίδια ακριβώς εικόνα επαναλαμβάνεται αντιστρόφως και στην επιστροφή, εξαντλώντας τις αντοχές και τα όρια του 12χρονου.
Το παιδί έρχεται κατάκοπο στο σπίτι… εκνευρισμένο γι’ αυτό που ζει κάθε μέρα… κλαίει συνεχώς… αντιδρά… δεν θέλει να πάει σχολείο… λέει με πολύ πόνο η μάνα, έχοντας «σύμμαχό» της τους καθηγητές, αλλά όχι και τους υπόλοιπους, που ευθύνονται για τέτοιες καταστάσεις. Αυτές που μας περιέγραφαν οι παππούδες και οι γιαγιάδες, για κάποια χρόνια παλαιότερα και πολύ πιο δύσκολα…
Η παραπάνω είναι μόνο μία από τις περιπτώσεις που θα μπορούσε να περιγράψει κανείς στον τόπο μας. Ανάμεσα σε άλλες με διαφορετικά χαρακτηριστικά και έναν μόνο παρονομαστή: την άδικη ταλαιπωρία των μαθητών, επειδή κάποιοι το καλοκαίρι προτίμησαν να κάνουν τα μπάνια τους και όχι να προβλέψουν ή καλύτερα να προλάβουν τα… ευτράπελα της σχολικής περιόδου και του φθινοπώρου.
Βλέπω δε, ότι η μόνιμη απάντηση που δίνουν στις Δνσεις Εκπαίδευσης και ιδιαίτερα στην Β/θμια ως… «καραμέλα» αποφυγής ευθυνών είναι η εξής: «…εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, είμαστε υποχρεωμένοι να τηρούμε το νόμο… ότι παράπονα έχετε να τα πείτε στον Υπουργό…».
Με κάτι τέτοιο δηλαδή «καθαρίσαμε» είμαστε νομοταγείς, κρατάμε παράλληλα και την θεσούλα μας. Και ας φωνάζουν οι «μαχόμενοι» εκπαιδευτικοί ότι… «ούτε τηλέφωνο δεν μπορούμε να τους κάνουμε γιατί μας δείχνουν ότι ενοχλούνται!».Κάτι λοιπόν δεν πάει καλά. Δεν είναι πλέον τούτο μόνο για μια στιγμή ή για μια μέρα, αλλά έχει πλέον μεγάλη διάρκεια. Και αυτό είναι που προκαλεί την τοπική κοινωνία με τις γνωστές αναταράξεις. Στη διαχείριση σοβαρών θεμάτων που αφορούν στα παιδιά και τους εφήβους, το στοιχείο της ανεπάρκειας είναι εμφανές. Διορθώστε το, έστω και στις… καθυστερήσεις. Για να μην χαθεί η εμπιστοσύνη μας απέναντί σας…
