“Μόνιμος ο δρόμος των αντιδραστικών ανατροπών στην τοπική διοίκηση”
Το μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Τασία Τσατσούλη μίλησε στο OTAVOICE για τον Κλεισθένη και σχολίασε τις αλλαγές που θα φέρει στην διοίκηση της τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αναλυτικά:
“Είναι αλήθεια ότι η συζήτηση και η αντιπαράθεση το προηγούμενο διάστημα για το νέο νόμο μεταρρυθμίσεων στην τοπική διοίκηση -τον λεγόμενο Κλεισθένη Ι- κινήθηκε σχεδόν αποκλειστικά γύρω από το εκλογικό σύστημα και το σύστημα διοίκησης.
Κατά την γνώμη μας όχι τυχαία αφού, στο σύνολο των κομμάτων -εκτός του ΚΚΕ- και των στελεχών τους στην τοπική διοίκηση, υπάρχει συμφωνία στο πνεύμα και στο γραμμα των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων που για 25 χρόνια τώρα ξεδιπλώνονται σε Δήμους και Περιφέρειες.
Αποδείχτηκε στην πράξη και στη ζωή των λαϊκών στρωμάτων ότι μέσω των νέων τοπικών και περιφερειακών δομών, με τον ρόλο και τις αρμοδιότητες που πήραν, άδραξαν μεγαλύτερες δυνατότητες δράσης οι επιχειρήσεις, άδειασε η τσέπη και το εισόδημα των εργαζόμενων, των φτωχών αγροτών και επαγγελματιών, ανατράπηκαν οι εργασιακές σχέσεις, εμπορευματοποιήθηκαν βασικές κοινωνικές ανάγκες, ανατράπηκαν με ταχύτητα οι χρήσεις γης και σε βάρος των λαϊκών αναγκών.
Η συντριπτική πλειοψηφία των τοπικών αρχών, πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων, τα συλλογικά τους επιτελεία ΚΕΔΕ-ΕΝΠΕ, όλα αυτά τα χρόνια διαχειρίστηκαν σε πλήρη σύμπνοια την ίδια πολιτική. Υλοποίησαν την πολιτική επιβολής φόρων, των ελαστικών σχέσεων εργασίας, της εμπορευματοποίησης κοινωνικών τομέων, αποδέχτηκαν την περιστολή της κρατικής χρηματοδότησης, τη διεύρυνση της ανταπόδοσης, της διασύνδεσης των τοπικών οργάνων με τις επιχειρήσεις και τις επιδιώξεις τους, ευθυγραμμίστηκαν με τις ευρωενωσιακες κατευθύνσεις, αποδέχτηκαν δημοσιονομικό κορσέ και απογείωσαν τα λεγόμενα ίδια έσοδα (τέλη, φόρους, επιχειρηματικότητα κλπ ). Στήριξαν ακόμα, μέσα στην κρίση, το αφήγημα “της χρεοκοπίας της χώρας”.
Επανακάμπτουν στις μέρες μας με το αφήγημα της “εθνικής ανάπτυξης και της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας”, έχοντας ως δεδομένο τη συνέχεια της συντριβής των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων, την “εξοικείωση” του λαού με την φτώχεια, την ανεργία, την εμπορευματοποίηση βασικών κοινωνικών αναγκών, όπως η υγειά, η πρόνοια, η παιδεία, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός
Από τον Καποδίστρια στον Κλεισθένη, οι Αντιδραστικές αλλαγές στο τοπικό κράτος παρακολουθούν τις αντίστοιχες στο Κεντρικό, με στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου, σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Ο Καποδίστριας “παρακολουθεί” τον “εθνικό στόχο της ΟΝΕ”, ο Καλλικράτης “την διέξοδο από την κρίση” και σε βάρος του λαού, ο Κλεισθένης σήμερα συνοδεύει το παραπλανητικό αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ περί “ δίκαιης ανάπτυξης”. Το ιδεολογικό και πολιτικό περιτύλιγμα εναλλάσσεται, άλλα ο στόχος είναι ίδιος: Δήμοι και Περιφέρειες, να συνεισφέρουν πιο γρήγορα και αποτελεσματικά στην κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Η πραγματικότητα κάνει φανερό ότι πολίτικες του τύπου “αυτοδιοίκηση μοχλός ανάπτυξης” δεν ακουμπά τις λαϊκές ανάγκες και αγωνίες. Η ένταση της φοροεπιδρομής κράτους – δήμων εξαπλώνεται με γεωμετρική πρόοδο και την ακολουθεί η μείωση κατά 62%της χρηματοδότησης των Δήμων. Η ανταπόδοση και η επιχειρηματικότητα εξαπλώνεται σε όλες τις υπηρεσίες και λειτουργίες τους και οι πιο κρίσιμες κοινωνικά, είτε συρρικνώνονται είτε παραδίνονται σε εργολάβους, ΜΚΟ, ΚΟΙΝΣΕΠ, λειτουργούν με λειψό ή ευκαιριακό προσωπικό (πχ παιδικοί σταθμοί, ΚΔΑΠ, βοήθεια στο σπίτι, ΚΑΠΗ κλπ). Όλο και πιο συχνά συναρτάται η ύπαρξή τους από τον λεγόμενο εθελοντισμό, την “προσφορά” λογής “ευαγών ιδρυμάτων”.
Μια πραγματικότητα που την γνωρίζουν από πρώτο χέρι οι αιρετοί, οι εργαζόμενοι στην τοπική διοίκηση, τα λαϊκά νοικοκυριά σε πόλεις και χωριά και που ένα μέρος τους έχει ήδη μπει στο στόχαστρο της Εφορίας και των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών “για οφειλόμενα” και στους Δήμους.
Το ποιον εξυπηρετεί αυτή η “αναπτυξιακή διαδρομή”, που σχεδιάστηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον Καλλικράτη και συνεχίζεται με τον Κλεισθένη (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), αποτυπώνεται σήμερα στον ‘’αναπτυξιακό ρόλο’’ των Περιφερειών. Διαχειρίζονται ένα μεγάλο μέρος του ΕΣΠΑ, όμως το γεγονός αυτό δεν άλλαξε ούτε κατ΄ ελάχιστο τον φιλομονοπωλιακό του προσανατολισμό. Το σκέλος των αναπτυξιακών προγραμμάτων – ΕΣΠΑ αφορά σε έργα και δράσεις που ιεραρχούνται πλήρως στις ανάγκες ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, βάζοντας στο περιθώριο τις λαϊκές ανάγκες σε υπηρεσίες, υποδομές και έργα.
Απουσιάζουν σχεδιασμένες και εκτεταμένες παρεμβάσεις σε ζητήματα, αντισεισμικής θωράκισης, αντιπλημμυρικής – αντιπυρικής προστασίας, κοινωνικών υποδομών υγείας – πρόνοιας, σχολικής στέγης, αθλητισμού, πολιτισμού, κ.ά. Λαϊκά προβλήματα και ανάγκες που έρχονται και επανέρχονται, συχνά με τραγικό τρόπο στην επικαιρότητα, όπως είναι τα επαναλαμβανόμενα πλημμυρικά φαινόμενα, οι μεγάλες και τραγικές ελλείψεις που επαναλαμβάνονται ως δράμα κάθε καλοκαίρι, οι πληγές των σεισμών που παραμένουν, οι ελεύθεροι χώροι και οι παραλίες που παραδίνονται ένας προς έναν στο ιδιωτικό κεφάλαιο προς «αξιοποίηση»! Ανάγκες που συνθλίβονται κάτω από τον αδυσώπητο κανόνα του κέρδους και του υπερκέρδους των επιχειρηματικών ομίλων, την πολιτική κόστους – οφέλους που βλέπει την ζωή και τις ανάγκες του λαού μας ως εμπόρευμα.
Με τη δημιουργία ισχυρών και μεγάλων σε μέγεθος και πληθυσμό, μηχανισμών του κράτους τοπικά, δημιουργήθηκαν μεγαλύτερες δυνατότητες στο κεφάλαιο και ευνοϊκότερο πλαίσιο δράσης του. Αυξήθηκε η επιχειρησιακή ικανότητα της τοπικής και κυρίως της περιφερειακής διοίκησης, με συνεργασίες με μονοπωλιακούς ομίλους που αναλαμβάνουν πια δημόσια έργα σε τομείς, όπως η Ενέργεια -δείτε σήμερα τον ρόλο τους στις ΑΠΕ, στις μεταφορές- ο πρόσφατος νόμος για την ιδιωτικοποίηση του έργου στον ΟΑΣΑ και ΟΑΣΘ, με την είσοδο και των ΟΤΑ, ο επιχειρηματικός τους ρόλος στα υδατοδρόμια που ετοιμάζονται κλπ. Ο ρόλος δήμων, περιφερειών στον πόλεμο για το μοίρασμα της πίτας στην αποκομιδή και διαχείριση των απορριμμάτων είναι περισσότερο από διακριτός. Το επιχειρηματικό πανηγύρι εργολάβων και εταιρειών, ΣΔΙΤ, είναι παραπάνω από προκλητικό, την ώρα που τα λαϊκά – εργατικά νοικοκυριά πληρώνουν κατά αποκλειστικότητα τη διαχείριση των απορριμάτων και διαχείριση δεν έχουν.
Διασφαλίστηκε επίσης η αμεσότερη παρέμβαση της τοπικής διοίκησης σε τομείς σημαντικούς, όπως οι χρήσεις γης, η αλλαγή της για αγροτικές καλλιέργειες, για την ανάπτυξη εναλλακτικού τουρισμού (αγροτουρισμού, ιαματικού ιατρικού, θρησκευτικού συνεδριακού κ.λπ.) σε συναφείς μεταποιητικές μονάδες. Η επιχειρηματική αξιοποίηση της ακίνητης δημόσιας και δημοτικής περιουσίας και γης απογειώνεται στις μέρες μας, είτε με την παραχώρησή της στην δράση της ΕΤΑΔ και του Υπερταμείου είτε και από τους ίδιους δήμους και τις περιφέρειες.
Το κράτος και οι τοπικοί θεσμοί του δεν είναι ουδέτερο πεδίο, που μπορεί τάχα να λειτουργούν υπέρ ή κατά του λαού, ανάλογα με το ποιος είναι στο τιμόνι της διαχείρισης. Ήταν και είναι κατασταλτικοί μηχανισμοί, με κύριο μέτωπο τους την εναντίωση στις λαϊκές ανάγκες και διεκδικήσεις. Η αναδιανομή του πλούτου, σε όφελος του εγχώριου και του ξένου κεφαλαίου, διαπερνά έναν προς ένα και όλους μαζί τους φορείς του κράτους και τους προϋπολογισμούς τους.
Όσο οι δήμοι και Περιφέρειες και στο επίπεδο της λαϊκής συνείδησης θα τείνουν να ταυτίζονται με το κεντρικό κράτος, θα πολλαπλασιάζεται η ανάγκη τους να εναλλάσσουν το βούρδουλα με το καρότο. Η διευρυμένη ανταποδοτικότητα στις υπηρεσίες, τα τέλη και οι φόροι που πολλαπλασιάζονται, οι πλειστηριασμοί από τους Δήμους, το ρίζωμα και η δικαίωση του ΕΝΦΙΑ “ως κύριου φόρου της αυτοδιοίκησης”, οι ιδιωτικοποιήσεις και η επιχειρηματικότητα της γης και των υποδομών, η εναλλαγή των ανέργων και της νέας γενιάς στα προγράμματα της εκμετάλλευσης και στην ουρά για σακούλα του κοινωνικού παντοπωλείου, ενέχουν τον κίνδυνο να αναμετρηθούν -αργά ή γρήγορα- όχι με μια “τζούφια” δυσαρέσκεια, αλλά με την οργανωμένη λαϊκή οργή και για αυτό το σύστημα παίρνει τα μέτρα του.
Επιδιώκει την εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και την ενσωμάτωση του λαού με φληναφήματα περί “αποκέντρωσης”, “αυτοτέλειας”, “αυτονομίας”, “διεύρυνσης της δημοκρατίας”, περί “λαϊκής συμμετοχής και έλεγχου από τα κάτω”. Με την επίκληση τοπικών δημοψηφισμάτων, τα ενιαία ψηφοδέλτια στις κοινότητες κάτω από 300 κατοίκους, το σώμα των Διαμεσολαβητών, ο ΣΥΡΙΖΑ ρετουσάρει και φρεσκάρει θεσμούς του Καλλικράτη και προσθέτει νέους, επιδιώκοντας η τοπική διοίκηση να λειτουργεί ως αμορτισέρ των αντιλαϊκών πολιτικών.
Η απλή αναλογική στην εκλογή των δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων και η προσπάθεια χειραγώγησης της αντιπαράθεσης στην διαχειριστική ικανότητα του προσώπου του Δημάρχου και του Περιφερειάρχη, δεν αλλάζει τον χαρακτήρα της τοπικής διοίκησης ως το μακρύ χέρι του κράτους, ούτε αποτρέπει την αντιλαϊκή πολίτικη που υλοποιεί.
Το εκλογικό σύστημα στην τοπική διοίκηση ποικίλει στις χώρες Ευρώπης και της ΕΕ. Υπερτερώντας η απλή αναλογική και όμως δεν χάθηκε ούτε στιγμή η “κυβερνησιμότητα” ούτε “διαλύθηκαν οι Δήμο”, όπως λένε ΝΔ -ΚΙΝΑΛ -ΚΕΔΕ-ΕΝΠΕ, οι ιαχές και οι καυγάδες τους είναι ‘’περί όνου σκιάς’’. Ούτε φυσικά πήραν διαζύγιο “από την διαπλοκή ή την συναλλαγή”, ζήτημα που όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση θα λύσει η απλή αναλογική! Τους ενώνει η επιχειρηματικότητα και η διασύνδεση με τις επιχειρήσεις. Η φοροεπιδρομή, ως ο δρόμος της κατακτημένης “ αυτονομίας τους από το κράτος”. Η εμπορευματοποίηση της παιδείας, της υγείας, της πρόνοιας που έχουν προχωρήσεις σε όλες τις χώρες.
Η εισαγωγή του εκλογικού συστήματος απλής αναλογικής για δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους και το 50+1 για την εκλογή Δήμαρχου και Περιφερειάρχη, ως στόχο έχει να διευρύνει την παρουσία και τις δυνάμεις του στο χώρο, με αιχμή τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, κυρίως όμως να ντύσει θεσμικά την διευρυμένη αντιλαϊκή συναίνεση που υπάρχει εδώ και χρόνια στα όργανα της τοπικής διοίκησης. Οι Δημοτικές περιφερειακές αρχές -εκτός ΚΚΕ- στην απόλυτη πλειοψηφία τους σήμερα και ανεξάρτητα από χρώμα και σύνθεση, ντροπαλά ή ανοιχτά, συνέδραμαν “με πρωτοβουλία και έμπνευση” τον αντιλαϊκό πόλεμο που ξεδιπλώθηκε όλα αυτά τα χρονιά. Το είδαμε στα περιφερειακά συνέδρια της κυβέρνησης που συμμετείχαν ως συνδαιτυμόνες «οι αντιπολιτευόμενοι» δήμαρχοι και περιφερειάρχες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, σήμερα ΚΙΝΑΛ. Το βλέπουμε και σήμερα που από κοινού υπερασπίζονται το αστικό αφήγημα της “εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης” και της λεγόμενης “δίκαιης ανάπτυξης”
Το ΚΚΕ δικαιώθηκε με τη θέση που χρόνια προβάλει, ότι είναι αδύνατον να υπάρχει τοπική ευημερία, να υπάρχουν φιλολαϊκές τοπικές νησίδες, αντιμετώπιση των τοπικών και περιφερειακών ανισοτήτων, όσο υπάρχει η βάρβαρη και αντιλαϊκή κεντρική πολιτική. Όσες διοικητικές αναδιαρθρώσεις και αν έγιναν στο παρελθόν, από το σύνολο των κομμάτων που κυβέρνησαν ,δεν έφεραν ανάπτυξη προς όφελος του λαού.
Η επικείμενη μάχη των τοπικών και περιφερειακών εκλογών παίρνει, από τα ίδια τα πράγματα, γενικό χαρακτήρα πολιτικής αναμέτρησης. Τα λεγόμενα τοπικά προβλήματα είναι απόρροια των γενικών. Δεν αποτελούν κριτήριο τα πρόσωπα και οι επικεφαλής των συνδυασμών. Αυτό που καθορίζει την ταυτότητα και τις προθέσεις τους είναι ποια πολιτική υπερασπίζονται με την δράση τους. Σημασία έχει η στάση τους απέναντι στα καθημερινά εργατικά – λαϊκά προβλήματα, απέναντι στις αιτίες και τη διέξοδο από την αντιλαϊκή πολιτική.
Η στάση τους σε μεγάλα προβλήματα της χώρας και της περιοχής μας, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και ανταγωνισμούς που μαίνονται στη γειτονιά μας. Σε όλα αυτά τα ζητήματα η αστική τάξη της χώρας και μαζί μερίδα “των αυτοδιοικητικών”, παίζει βρώμικο ρόλο και σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων.
Το δίλημμα Ανάπτυξη για τον Λαό ή Ανάπτυξη για τα μονοπώλια είναι και στο χώρο της τοπικής διοίκησης το κεντρικό πολιτικό ζήτημα της αντιπαράθεσης. Εδώ κρίνονται πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα.
Ως ΚΚΕ φιλοδοξούμε με την καθημερινή δράση μας να ενισχύσουμε την δύναμη και την προοπτική του λαϊκού παράγοντα, τη δυναμική της λαϊκής αντιπολίτευσης απέναντι σε κάθε εκδοχή της αντιλαϊκής πολίτικης κυβερνήσεων, περιφερειών, δημοτικών αρχών. Αυτή η δυναμική θέλουμε και επιδιώκουμε να ενισχυθεί το επόμενο διάστημα με πρωτοπόρες δυνάμεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, της νεολαίας, των μεταναστών, με δοκιμασμένους αιρετούς, που πιθανά δεν συμφωνούν με όλες τις διαπιστώσεις του Κόμματος μας, αλλά εναντιώνονται στις αντιδραστικές εξελίξεις στην τοπική διοίκηση, επιμένουν να αντιστέκονται, να έχουν ως αφετηρία της δράσης τους την αγωνία και τους αγώνες του λαού”.