Του Κωνσταντή Σεβρή
«Καρναβάλι στη Θεσσαλονίκη!» Με αυτόν τον τίτλο καλωσόρισε ο τοπικός τύπος την προθυμία του Δήμου Θεσσαλονίκης να συνδράμει σε πρωτοβουλία ιδιωτών να οργανώσουν σειρά εκδηλώσεων τις ημέρες του καρναβαλιού. Οι οποίοι θα προσπαθήσουν να φέρουν στη Θεσσαλονίκη μορφές εκδηλώσεων συγγενείς σε αντίστοιχες που λαμβάνουν χώρα, στην Πάτρα ή την Ξάνθη. Άρματα, οργανωμένα γκρουπ καρναβαλιστών και παρέλαση κατά μήκος της παραλίας.
Προφανώς, στην πόλη μας μια τέτοια δράση θα «κατεβάσει κόσμο» και θα έχει «χαβαλέ». Η παρουσία χιλιάδων νέων φοιτητών στην πόλη, τα εκατοντάδες μπαράκια στο ιστορικό κέντρο με τις αυτοσχέδιες «ψησταριές» πάντα αναμμένες και τα «γεμάτα» ξενοδοχεία όλων των αστεριών προμηνύουν την επιτυχία του εγχειρήματος. Ταυτόχρονα, το γεγονός πως ο Δήμος Θεσσαλονίκης δε θα «βάλει το χέρι στη τσέπη» διασφαλίζει την ήπια συναίνεση και αποδοχή από όλους.
Έπρεπε ο Δήμος, να στηρίξει τις δράσεις; Όχι. Η Θεσσαλονίκη κι ο κεντρικός της Δήμος έπρεπε να αρνηθούν την οποιαδήποτε εμπλοκή, ακόμα και τη συμβολική. Όχι γιατί ο δήμαρχος ή δημότες της πόλης είναι ξενέρωτοι. Κάθε άλλο.
Στην Ελλάδα, ζούμε τις τελευταίες δεκαετίες έναν άτυπο καταμερισμό σε ότι αφορά τις εποχικές εορτές. Έτσι για παράδειγμα, η Κέρκυρα έχει καταστεί «Πασχαλινός» προορισμός, η Δράμα ή τα Τρίκαλα είναι γνωστοί «χριστουγεννιάτικοι» προορισμοί, και η Πάτρα, το Ρέθυμνο ή η Ξάνθη αποτελούν τους κατεξοχήν «καρναβαλικούς» προορισμούς. Ο άτυπος «εορταστικός» καταμερισμός διαμορφώνει μία σχετική γεωγραφική ισορροπία των δράσεων, πάντοτε με βάση τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του κάθε τόπου, τις παραδόσεις του και την ιδιοσυγκρασία των κατοίκων του. Ένας καταμερισμός που συνακόλουθα επιτρέπει ένα δικαιότερο οικονομικό κύκλο και μια ενδιαφέρουσα «κίνηση» ανθρώπων ανά τόπο με αφορμή τις «γιορτές». Καταμερισμός, που προκύπτει κι από τις αντίστοιχες «δημόσιες» δομές που απολαμβάνει η κάθε περιοχή.
Η Θεσσαλονίκη λοιπόν, «πλούσια» πληθυσμιακά και σε δομές, πριμοδοτεί δράσεις ανταγωνιστικές στη Δράμα ή την Ξάνθη! Η πόλη μας, εμπνευσμένη από το στίγμα δράσεων, όπως το φεστιβάλ κινηματογράφου, θα όφειλε στον άτυπο γεωγραφικό καταμερισμό «γιορτών» να διεκδικήσει το ρόλο του «διαρκούς πολιτιστικού προορισμού». Η ιδέα για μια «Θεατρική εβδομάδα» που θα άνοιγε τις πάμπολλες μικρές Αθηναϊκές σκηνές στη βόρεια Ελλάδα. Η ιδέα για μια Βαλκανική Εβδομάδα, που θα άνοιγε τον Βαλκανικό πολιτιστικό ορίζοντα στην ενδοχώρα. Ο μετασχηματισμός των Δημητρίων σε φεστιβάλ πόλης οικουμενικής ανάδειξης της πνευματικής και πολιτιστικής δημιουργίας του τόπου μας. Αυτά αποτελούν σημεία μιας ολοκληρωμένης πρότασης «γιορτών» για τη δεύτερη πόλη της χώρας. Θεσμοί που, εφόσον προσδένονταν στις σχολικές εκδρομές των μαθητών της επαρχίας, θα άμβλυναν το πολιτιστικό «κενό» της ελληνικής υπαίθρου. Δρώμενα που θα αναβάθμιζαν το πολιτιστικό στίγμα της πόλης, βοηθώντας ουσιαστικά τους Θεσσαλονικείς. Μια τέτοια διαδρομή προϋποθέτει, βέβαια, ευγενικές «αρνήσεις». Σε εκείνες κι εκείνους που προσβλέπουν στις «σίγουρες» δράσεις, τη «σίγουρη» απήχηση, τα «σίγουρα» κέρδη. Πιθανά και συγκρούσεις. Με όλες κι όλους εκείνους που θέλγονται από το οικονομικό βεληνεκές αυτών που «ξεσαλώνουν». Σίγουρα όμως, αξίζει τον κόπο. Άλλωστε, παρέλαση καρναβαλιστών διοργανώνουν και όμοροι δήμοι, εντός της πόλης μας…