Χαρακτηρίζονται οι Πόντιοι θεματοφύλακες του Ελληνισμού. Όχι άδικα αφού μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, συνέχισαν να ζουν στον Πόντο, στα βόρεια της Μικράς Ασίας.
Αν και αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό, διατήρησαν το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση ακόμη και μετά την Άλωση της Τραπεζούνας, το 1461, από τους Οθωμανούς. Συνεχώς αποδείκνυαν έμπρακτα ότι αποτελούσαν ένα εκλεκτό τμήμα του ελληνισμού. Κυριάρχησαν γρήγορα στην οικονομική και πνευματική ανάπτυξη της περιοχής, αν και αριθμητικά ήταν μειονότητα, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να ακολουθήσει και μία δημογραφική “έκρηξη”. Ο αριθμός τους υπολογίζεται ότι από 265.000 στα μέσα του 17ου αιώνα, ξεπέρασε τις 700.000 στις αρχές του 20ού. Διέθεταν σχολεία, πανεπιστήμιο, το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας, εφημερίδες, περιοδικά, θέατρα, λέσχες,τράπεζες…