Συγκίνηση και θλίψη έχει προκαλέσει στον ελληνισμό η καταστροφική πυρκαγιά στο ιστορικό Ελληνικό Νοσοκομείο του Βαλουκλή , στην Κωνσταντινούπολη.
Σκηνές πανικού και αλλοφροσύνης έζησαν οι 104 τρόφιμοι και ασυενείς καθώς και το νοσηλευτικό προσωπικά όταν ξαφνικά ξέσπασε πυρκαγιά και τύλιξε στις φλόγες την οροφή του κτιρίου.
Τα χειρότερα αποφεύχθηκαν αλλά το ιστορικό κτίριο που αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής ιστορίας της Πόλης και εμβληματικό για το ελληνισμό καταστράφηκε.
Θα μπορούσε να πει κάποιος η κακιά στιγμή, κάποιο βραχυκύκλωμα, μια λάθος ενέργεια, όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις. Όμως η χρονική συγκυρία και το σημειολογικό μέγεθος του κτιρίου γεννούν από μόνα τους ερωτηματικά και αμφιβολίες.
Μάλιστα μέλη της ελληνικής κοινότητας της Πόλης αναρρωτιούνται και αναμένουν απαντήσεις για την ξαφνική πυρκαγιά όπως την χαρακτηρίζουν.
Μέσα σε μια διετία που μετράμε κατακόρυφη αύξηση της τουρκικής προκλητικότητας και αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας με πλειάδα περιστατικών είναι λογικό να μην περνιέται αβίαστα και αθώα αυτό το γεγονός.
Η βεβήλωση της Αγιά Σοφιάς, το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας, οι βόλτες στο Αιγαίο του Oruc Reis, οι παραβιάσεις του FIR, οι ευθείες απειλές για τα νησιά του Αιγαίου και η αμφισβήτηση της κυριαρχίας τους, η εισβολή μεταναστών στον Έβρο, η καταπάτηση στα Βαρώσια, το τουρκικό γεωτρύπανο που θα βγει στι 9 Αυγούστου για έρευνες σε κυπριακά ύδατα και η καθημερινή επιθετική ρητορική της τουρκικής ηγεσίας συνθέτουν ένα εκρηκτικό μείγμα που θα μπορούσε να δικαιολογήσει μια ακραία ενέργεια, όπως ο εμπρησμός ελληνικού στόχου στην Πόλη ( μην ξεχνάμε τα Σεπτεμβριανά του 1955).
Μην ξεχνάμε τις πρόσφατες τουρκικές αντιδράσεις για το νέο νόμο για τις Μουφτείες και η ωμή ανάμειξη της στα εσωτερικά μιας ξένης χώρας, την ίδια ώρα που έχει αφανίσει τον ελληνισμό της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου.
Η υιοθέτηση της ρητορικής των Γκρίζων Λύκων και η συμμετοχή Μπαχτσελί, ο τουρκικός αναθεωρητισμός με τους χάρτες της Γαλάζιας Πατρίδας είναι πολύ ποθανό να όπλισαν τα χέρια εμπρηστών, για να σταλέι μήνυμα στον ελληνισμό.
Ακόμη και οι άμεσες διαβεβαιώσεις της τουρκικής ηγεσίας για αποκατάσταση του κτιρίου, φαντάζουν σαν καπνός συγκάλυψης και αποφυγής τυχόν ευθυνών.
Ποιο είναι το ελληνικό νοσοκομείο Βαλουκλή
Πρόκειται για ένα από τα τρία νοσοκομεία της ελληνικής κοινότητας στην Κωνσταντινούπολη, ενώ δημιουργήθηκε το 1753 από συνεταιρισμό Ελλήνων παντοπόλεων.
Στόχος ήταν να αντιμετωπιστούν οι μολυσματικές ασθένειες της εποχής, που ήταν σε έξαρση, ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπως στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Αρχικά ήταν ένα μικρό ξύλινο κτήριο, με την θέση του να έχει πάρει πλέον ο κήπος ενός ευρωπαϊκού σχολείου και εξυπηρετούσε λίγους ασθενείς, κυρίως Έλληνας. Το 1790 καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς από φωτιά που ξέσπασε, με τον Πατριάρχη Νεόφυτο ήταν να συγκεντρώνει μεγάλα χρηματικά ποσά για την ανοικοδόμηση του.
Έτσι, χτίζεται ξανά και σε νέα τοποθεσία, ενώ το 1794 θεωρείται σημείο καμπής για το νοσοκομείο με τον επόμενο αιώνα να γνωρίζει την περίοδο ακμής του. Τότε το Πατριαρχείο συγκρούεται με την διοίκηση του νοσοκομείου που αποτελείται από γιατρούς, καθώς οι πρώτοι δίνουν εντολή να γίνονται αποδεκτοί γενικά ασθενείς ακόμα και ορφανά, παρά το γεγονός ότι οι εγκαταστάσεις μπορούσαν να εξυπηρετήσουν μόνο άτομα με μολυσματικές ασθένειες.
Ο «χρυσός» αιώνας
Το Πατριαρχείο λοιπόν, διώχνει την διοίκηση και ορίζει δικά του άτομα, ενώ λίγο καιρό μετά δίνει χρήματα, ώστε να χτιστούν νέες μονάδες για να μπορεί να αντεπεξέλθει στις αυξημένες ανάγκες.
Μέχρι τα μέσα το 19ου αιώνα έχει αποκτήσει θαλάμους για άτομα με ψυχικά νοσήματα και εγκαταστάσεις που μπορούν να θεραπευτούν ασθενείς με διάφορες ασθένειες και παθήσεις.
Στη συνέχεια η διοίκηση του συγχωνεύεται με τα άλλα δύο νοσοκομεία της ελληνικής κοινότητας, ενώ μεταφέρεται σε άλλο σημείο της Κωνσταντινούπολης για να έχει την δυνατότητα να εξυπηρετεί και ασθενείς που δεν σχετίζονται με μολυσματικές ασθένειες, αφού με την πρόοδο της ιατρικής, λιγοστεύουν οι εξάρσεις επιδημιών.
ΆΠΠ και ξεριζωμός της ελληνικής μειονότητας
Η έλευση του 20ου αιώνα μοιάζει ως χρυσή ευκαιρία για το νοσοκομείο, όμως αποτελεί στην πραγματικότητα την περίοδο παρακμής του, καθώς τότε πέρασε σκοτεινά χρόνια.
Αρχικά, κατά τον ΆΠΠ αρχίζει να δέχεται χιλιάδες ασθενείς και μάλιστα χωρίς θρησκευτικές ή εθνικές διακρίσεις. Οι αναταράξεις όμως στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και η οικονομική κρίση της εποχής, οδηγεί το νοσοκομείο να βάλει «λουκέτο» σε πολλά τμήματα.
Όσο περνούν τα χρόνια, αρχίζει να χάνει κύρος, ποιότητα και ασθενείς, ενώ με τους διωγμούς της ελληνικής κοινότητας στην Κωνσταντινούπολη, ξεμένει από γιατρούς.
Το 1991 λοιπόν, η τότε διοίκηση καλείται να πάρει την μεγάλη απόφαση. Είτε θα κλείσει το νοσοκομείο ή θα προχωρήσει σε ριζική αναμόρφωση, ώστε να μπορέσει να το κρατήσει ανοιχτό. Τελικά, έγινε η δεύτερη επιλογή και μέχρι το 2011 έφτασε στο σημείο να εξυπηρετεί ετησίως 40.000 με 50.000 άτομα, να αποκτήσει ξανά μια αίγλη και να δικαιώσει το ένδοξο παρελθόν του.
Πατριάρχης Βαρθολομαίος: “Μεγάλο πλήγμα για την Ομογένεια”
«Η Ομογένειά μας δέχθηκε σήμερα ένα μεγάλο πλήγμα. Ένα από τα σημαντικότερα φιλανθρωπικά ιδρύματά της, στο οποίο έβρισκαν περίθαλψη και ζεστασιά οι ηλικιωμένοι αδελφοί μας, υπέστη σημαντικές ζημιές από καταστροφική πυρκαγιά. Δοξολογούμε τον Θεό που δεν είχαμε θύματα, και ευχαριστούμε τις κρατικές και αυτοδιοικητικές αρχές και τα στελέχη των πυροσβεστικών δυνάμεων, τους εργαζομένους στο γηροκομείο και στο παρακείμενο νοσοκομείο, καθώς και όλους όσοι εθελοντικά βοήθησαν στη διάσωση των τροφίμων, αλλά και στη μάχη για την κατάσβεση της πυρκαγιάς. Σημασία έχουν οι ανθρώπινες ζωές. Τα κτίρια, οι εγκαταστάσεις, τα υλικά πράγματα μπορούν να αποκατασταθούν. Αισθανόμεθα πόνο για ό,τι συνέβη, αλλά θα ξεπεράσουμε και αυτή την δοκιμασία. Και πάλι, ευχαριστούμε από την καρδιά μας όλους όσοι βοήθησαν αυτή την δύσκολη στιγμή, και όλους εκείνους που δηλώνουν έτοιμοι να μας ενισχύσουν για την αποκατάσταση των ζημιών. Μας συγκινεί το ενδιαφέρον τους, και κυρίως η με κάθε τρόπο συμμετοχή τους στην αντιμετώπιση αυτής της κρίσιμης κατάστασης. Τους ευχαριστούμε που βρίσκονται στο πλευρό μας. Ο Θεός να τους έχει καλά».