Ζούμε ημέρες κατοχής, όπου οι μαυραγορίτες έκρυβαν τα τρόφιμα στα υπόγεια και τα πουλούσαν για χρυσό. Αυτό γίνεται και σήμερα.
Απλησίαστο γίνεται το ελαιόλαδο σε μια χώρα που έχει ταυτιστεί με αυτό και είναι το βασικό συστατικό στην αλυσίδα διατροφής της. Έκρηξη στις τιμές που σκαρφάλωσαν πάνω από τα 10 ευρώ το λίτρο και φτάνουν μέχρι και 13 ευρώ το λίτρο στα σούπερ μάρκετ αλλά και στην ελεύθερη αγορά.
Μάλιστα οι ίδιες τιμές ισχύουν αγοράζοντας στην μαύρη αγορά (χωρίς απόδειξη) απευθείας από τον παραγωγό. Ο τενεκές λάδι πριν έξι μήνες επωλείτο στα 80 ευρώ και σήμερα έχει εκτοξευτεί στα 130-150 ευρώ και είναι η ίδια παραγωγή.
Η απάτη κατά των καταναλωτών έγκειται στο γεγονός πως το λάδι που σήμερα πουλιέται σαν χρυσός είναι περσινή παραγωγή, αφού ακόμη δεν έχει αρχίσει η φετινή συγκομιδή του καρπού.
Οι μεγάλες αλυσίδες τροφίμων έχουν προμηθευτεί και συσκευάσει το ελαιόλαδο και τα παράγωγα του με τιμές από 3.5 έως 5 ευρώ ανά λίτρο. Στα ράφια μέχρι προ εξαμήνου πουλούσαν από 6 έως7 ευρώ το λίτρο. Σήμερα το ίδιο λάδι στις ίδιες συσκευασίες πουλιέται με καπέλο που ξεπερνά το 50% της περσινής τιμής πώλησης και το 100% της περσινής τιμής αγοράς. Κάπως έτσι οι αλυσίδες τροφίμων μέσα στην κρίση καταγράφουν ρεκόρ κερδών.
Το ίδιο δυστυχώς κάνουν και οι παραγωγοί ακολουθώντας την γραμμή που καθόρισαν αλυσίδες και μεσάζοντες και πλέον είναι απλησίαστος ένας τενεκές λάδι για μια μέση ελληνική οικογένεια. Αν υποθέσουμε πως μια τετραμελής οικογένεια χρειάζεται 3 τενεκέδες λάδι ετησίως, καλείται να πληρώσει 400 έως 500 ευρώ μόνο για ένα προϊόν.
Το αφήγημα της οικονομικής κρίσης, της αύξησης των τιμών των καυσίμων και της ενέργειας, οι καταστροφές σε Έβρο και Θεσσαλία είναι ψευδέστατο και ανυπόστατο. Μιλάμε για αποθέματα του 2022 με συγκεκριμένο κόστος και με συγκεκριμένη τιμή αγοράς και πώλησης. Όσον αναφορά το αφήγημα της παγκοσμιοποιημένης αγοράς, των περιορισμένων αποθεμάτων, της μειωμένης παραγωγής σε μεσογειακές χώρες (Ισπανία-Ιταλία) δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αποτελεί άλλοθι.
Το κράτος οφείλει πάνω από όλα, να προστατεύσει το καταναλωτικό κοινό τους Έλληνες φορολογούμενους από φαινόμενα αισχροκέρδειας και να παρέμβει. Μάλιστα όταν πρόκειται για βασικό διατροφικό αγαθό. Όμως η πολιτεία τροφοδοτεί την ακρίβεια εκ πεποιθήσεως, αφού έχει αφήσει τα καρτέλ της αγοράς να καθορίζουν τα πάντα και η ίδια να διατηρεί τους ψηλότερους σε όλη την Ευρώπη συντελεστές φορολόγησης στα βασικά αγαθά.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια επικρατεί το δόγμα όποιος κατασπαράξει τον άλλον. Η ζωή μου ο θάνατος σου.