Δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία της Μarfin την 5η Μαΐου του 2010, όταν τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε πυρκαγιά που ξέσπασε στο υποκατάστημα της τράπεζας στην οδό Σταδίου, η συγκλονιστική μαρτυρία επιζήσας μας υπενθυμίζει το συλλογικό τραύμα που βιώσαμε βλέποντας live τις αγωνιώδεις προσπάθεις των εγκλωβισμένων να διασωθού. Η τραγωδία συνέωη όταν κουκουλοφόροι, κατά τη διάρκεια συλλαλητηρίου, έσπασαν τη γυάλινη πρόσοψη και πέταξαν στο κατάστημα βόμβες μολότοφ και ένα μπουκάλι με εύφλεκτο υλικό. Μέσα βρίσκονταν περίπου 30 εργαζόμενοι, μεταξύ των οποίων τα θύματα του εμπρησμού η 32χρονη έγκυος Αγγελική Παπαθανασοπούλου, η 35χρονη Παρασκευή Ζούλια και ο 36χρονος Επαμεινώνδας Τσάκαλης. Σήμερα, ανήμερα της θλιβερής επετείου έχει γίνει viral ένα βίντεο που ανήρτησε στο διαδίκτυο ο Μανώλης Μπεμπένης, τραπεζικός υπάλληλος, και δείχνει την επιζήσασα Μαρία Καραγιάννη, να εξιστορεί πώς βίωσε τα δραματικά λεπτά μέχρι να διασωθεί. Η «γυναίκα στο μπαλκόνι της Marfin», όπως ήταν οι τίτλοι της εποχής στις εφημερίδε κάνει λόγο για «πανζουρλισμό» και «τον απόλυτο τρόμο» που βίωσε περιγράφοντάς πώς οι συνάδελφοί της στο υποκατάστημα ήταν στριμωγένοι σε έναν διάδρομο και ενώ η φωτιά τους απειλούσε και οι μαύροι και πυκνοί καπνοί τους έπνιγαν.
«Ήμουν στο υπόγειο και άκουσα πολύ δυνατούς κρότους από το ισόγειο του κτηρίου και γυαλιά να σπάνε. Κλειδώσαμε το θησαυροφυλάκιο και πήρα το 100 από το τηλέφωνο του υπογείου», λέει στο ερασιτεχνικό βίντεο η κα Καραγιάννη, οποία όντας καθισμένη σε ένα παγκάκι εν θυμάται τα όσα έζησε: «Με ρωτούσαν “πόσοι είστε στο κτήριο; πόσοι είναι οι επιτιθέμενοι;”. Τους έλεγα “δεν βλέπω από τους καπνούς”. Προσπάθησα να πάρω την πυροσβεστική αλλά δεν λειτουργούσε πια το τηλέφωνο».
Στην προσπάθειά της να βρει διαφυγή, πήρε το ασανσέρ για τον 3ο όροφο: «Από το φόβο μου, κινούμενη γρήγορα, πήρα δυστυχώς το ασανσέρ για να πάω στον 3ο όροφο όπου ήξερα ότι υπήρχαν παράθυρα», ψελλίζει.
Η κατάσταση, όπως θυμάται, στον όροφο του υποκαταστήματος ήταν χαοτική. «Όταν έφτασα εκεί υπήρχε πανζουρλισμός. Οι συνάδελφοι ήταν στρυμωγμένοι σε ένα διαδρομάκι μικρό για να βρουν διέξοδο από ένα δωμάτιο που λειτουργούσε ως αποθήκη», περιγράφει. «Εκεί ήταν ένα κλουβί για τις μονάδες κλιματισμού. Από ό,τι έμαθα, ο Ηλίας ο συνάδελφός μας έσπασε με όλες του τις δυνάμεις αυτή την καταπακτή και σιγά-σιγά, βοηθώντας ο ένας τον άλλον, βγήκαμε σε ένα μπαλκόνι 1×2 με κάτι λόγχες. Σκαρφάλωναν τα κακόμοιρα για να ανέβουν σε ένα ελενίτ και να βγουν στη Χρήστου Λαδά».
Όπως περιγράφει η ίδια κινήθηκε προς το κεντρικό μπαλκόνι της Σταδίου. «Είδα έναν συνάδελφο στο κεντρικό μπαλκόνι που μιλούσε στο τηλέφωνο και ήθελα το τηλέφωνο αυτό για να πάρουμε κάποιον να του πούμε ότι κινδυνεύουμε».
«Δεν θυμάμαι αν κατάφερα να περιγράψω την κατάσταση και μετά από λεπτά το απόλυτο χάος. Να φυσάει ο καπνός, να μη βλέπουμε αν μπορούμε να πάμε στο διπλανό κτήριο. Δεν βλέπαμε πού να πατήσουμε. Τρεις από τους πέντε που ήμασταν στο μπαλκόνι κατάφεραν με κίνδυνο της ζωής τους από ένα μικρό περβάζι να περάσουν στο μπαλκόνι του διπλανού κτηρίου».
Η ίδια και μία ακόμη γυναίκα έμειναν πίσω. «Δεν βλέπαμε, είχε πυκνώσει ο καπνός, δεν μπορούσες να αναπνεύσεις. Σκεφτόμουν ότι στην επόμενη ανάσα δεν θα μπορέσω. Όλη αυτή η κατάσταση για 40 λεπτά… Να λέω “πού είναι η πυροσβεστική;” Ζούσαμε τον απόλυτο τρόμο για 40 λεπτά, εκεί το υπολογίζω».
Η κα Καραγιάννη ,που ήταν το τελευταίο άτομο που απεγκλωβίστηκε από τους πυροσβέστες εκείνη την ημέρα, ανέφερε χαρακτηριστικά: Ήταν τέτοια η ένταση της φωτιάς που τα πάντα στο κτήριο ήταν σαν να έχει γίνει βομβαρδισμός. Πατούσες συντρίμμια. Τις επόμενες ημέρες είδαμε ότι είχαν σπάσει τα μάρμαρα από τη σκάλα, πιθανολογώ από τη θερμοκρασία».
Μέσα από τη συγκλονιστική μαρτυρία της φαίνεται πως η κατάσταση μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο για τους επιζώντες ήταν δραματική: «Μου έβαλαν μια αντιασφυξιογόνα μάσκα, ένα μπουφάν στην πλάτη και, φωτίζοντας τον δρόμο που μπορούσα να περπατήσω, υποβασταζόμενη κατάφερα να με κατεβάσουν κάτω». Δεκαπέντε χρόνια μετά το τραύμα για τους συγγενείς των θυμάτων αλλά και τους επιζώντες παραμένει ανοιχτό.