Είκοσι πέντε χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον θάνατο του αγωνιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και υπέρμαχου της ελευθερίας των λαών, Θεόφιλου Γεωργιάδη.
Ο Κύπριος αγωνιστής είχε αφιερώσει τη ζωή του σε δύο σκοπούς. Ο πρώτος ήταν να χυθεί άπλετο φως σε ότι έχει να κάνει με την κυπριακή τραγωδία και κυρίως με τους αγνοούμενους του «Αττίλα». Ο δεύτερος να δώσει νέα πνοή και να διαδώσει στα πέρατα της οικουμένης τον αγώνα των Κούρδων για ανεξαρτησία.
«Κι αφού εμείς στην Κύπρο δεν αξιωθήκαμε ν’ αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας, τουλάχιστον να βοηθήσουμε πρέπει εκείνους που αγωνίζονται και για μας εναντίον του τουρκικού κράτους, τους Κούρδους αγωνιστές», έλεγε…
Και οι δυο αυτοί λόγοι ήταν αρκετοί για να μπει στο «μάτι» της Τουρκίας και των μυστικών υπηρεσιών της. Το τραγικό τέλος του Θεόφιλου Γεωργιάδη για πολλούς ήταν «το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Όλοι ήξεραν πως κάποια στιγμή αυτή θα ήταν η κατάληξη. Μπορεί και ο ίδιος να το περίμενε, ωστόσο, αυτό δεν τον έκανε να υποχωρήσει έστω και στο ελάχιστο από τις θέσεις του.
Πατριώτης και πολέμιος των Τουρκικών θηριωδιών σε Κύπρο και Κουρδιστάν
Στις 9 Σεπτεμβρίου 1957 στην Ευρύχου, ένα χωριό της επαρχίας της Λευκωσίας, γεννιέται ο Θεόφιλος Γεωργιάδης. Πατέρας του ήταν ο Πάμπος Γεωργιάδης, μέλος και αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α.
Ανήσυχο πνεύμα από μικρός, αποφοίτησε το 1975 από το Παγκύπριο Γυμνάσιο και σχεδόν αμέσως κατετάγη στην Εθνική Φρουρά όπου υπηρέτησε 32α Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού. Στη συνέχεια εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού και στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθοδόξου Πολέμου. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με εξειδίκευση στην τουρκολογία. Όταν τελείωσε πήγε σε Γαλλία και Γερμανία προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του.
Όταν επέστρεψε στην Κύπρο προσελήφθη στην αστυνομία αλλά γρήγορα «μετακόμισε» στη θέση του λειτουργού στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τα γραφεία και τα κοστούμια, ωστόσο, δεν μπορούσαν να κρατήσουν για πολύ τον Θεόφιλο μακριά από την δράση. Το 1988 μαζί με φίλους και συντρόφους αποφασίζουν να ιδρύσουν την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν. Στόχος η στήριξη του κουρδικού αγώνα και η διάδοση των αιτημάτων.
Αρθρογραφούσε και έδινε διαλέξεις σχετικά με το κυπριακό, το κουρδικό, τη γενοκτονία των Ποντίων, το αρμενικό και φρόντιζε να μην λησμονηθούν οι τουρκικές βαρβαρότητες «Όσο ζω θα επιμένω ότι οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή. Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί κι’ αν χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά θα αγωνίζεται γι’ αυτούς», έλεγε.
Στις 12 και 13 Μαρτίου 1994, πήρε μέρος στη διοργάνωση ενός διεθνούς συνεδρίου στις Βρυξέλλες στο οποίο όσοι συμμετείχαν (περίπου 200 άτομα, μεταξύ των οποίων πανεπιστημιακοί, Τούρκοι διανοούμενοι και 50 βουλευτές από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες) καταδίκασαν την Τουρκία για εθνικό ξεκαθάρισμα, εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, ενώ εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στον κουρδικό λαό!
Η άγρια δολοφονία έξω από το σπίτι του
Την Κυριακή 20 Μαρτίου 1994, ο Θεόφιλος έγραψε και παρέδωσε σε έναν δημοσιογράφο άρθρο του με την ευκαιρία της γιορτής του «Νεβρόζ» η οποία είναι ταυτισμένη με την εξέγερση των Κούρδων κατά της Τουρκίας.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε την επόμενη μέρα στην εφημερίδα «Χαραυγή» της Λευκωσίας, ωστόσο, ο Θεόφιλος Γεωργιάδης δεν πρόλαβε να το δει δημοσιευμένο. Λίγες ώρες νωρίτερα έπεφτε νεκρός από τα πυρά του δολοφόνου του, που τον παρακολουθούσε επί πολλές ώρες και τον εκτέλεσε όταν ο αγωνιστής έφτασε στο σπίτι του στην οδό Θουκυδίδου της Αγλαντζιάς στη Λευκωσία.
Ο δολοφόνος των πυροβόλησε εξ επαφής πέντε φορές με πιστόλι των 9 χιλιοστών. Ο Γεωργιάδης έδωσε μάχη και με το θάνατο. Παρά τα σοβαρά τραύματα που είχε δεν πέθανε αμέσως αλλά μερικές ώρες αργότερα στο νοσοκομείο που είχε μεταφερθεί.
Οι αστυνομικοί βρήκαν στον τόπο του στυγερού εγκλήματος ένα τεύχος του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν», ενώ στα χέρια του κρατούσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου του. Λίγες ώρες νωρίτερα ο Γεωργιάδης είχε παραλάβει από το αεροδρόμιο της Λάρνακας τον Γιάτο Ρός, απεσταλμένο του Εθνικού Μετώπου για την Απελευθέρωση του Κουρδιστάν, τον οποίο είχε αφήσει στα γραφεία της Επιτροπής στην οδό Δοϊράνης στη Λευκωσία.
Η πολιτική δράση του Θεόφιλου Γεωργιάδη
Παρακολούθησε μαθήματα από το 1977 έως το 1981 και αποφοίτησε από το τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Πάντειου Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν άριστος γνώστης της Τουρκικής γλώσσας και ιστορίας και ειδικευμένος Τουρκολόγος, με μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία και τη Γερμανία. Με την επιστροφή του στην Κύπρο προσλήφθηκε την κυπριακή αστυνομία, αρχικά με ειδικότητα στα τουρκικά θέματα, ενώ το 1986 ανέλαβε τη θέση του υπεύθυνου Τύπου στο Τμήμα Τουρκικών Θεμάτων του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών (Γ.Τ.Π.–Press & Information Office, PiO) της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αποστολή του ήταν η μελέτη του τουρκικού τύπου και η σύνταξη εκθέσεων και εισηγήσεων προς το Κυπριακό κράτος. Ήταν συχνά κύριος ομιλητής σε διαλέξεις που διοργανώνονταν με θέματα που αφορούσαν την Τουρκία, στις οποίες αναφέρονταν στο μύθο της «…παντοδύναμης Τουρκίας των 60 εκατομμυρίων..», ενώ έδωσε εκατοντάδες συνεντεύξεις και δημοσίευσε πλήθος από άρθρα για το Κυπριακό ζήτημα στον ελληνικό, τον ελληνοκυπριακό και το διεθνή Τύπο, για τα δικαιώματα του Ελληνισμού, τη γενοκτονία εις βάρος των Ελλήνων του Πόντου, τα Εθνικά Προβλήματα του Ελληνισμού, το Αρμενικό ζήτημα και τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων. Από το 1988 μαζί με φίλους και ομοϊδεάτες του ίδρυσαν την Κυπριακή Επιτροπή Αλληλεγγύης στο Κουρδιστάν.
Ήταν ενεργός συμπαραστάτης στους αγώνες των Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν, [ERNK], Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, [PKK], και του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν, [ARGK] και μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν», που είναι το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του PKK στην Ελλάδα.
Πρωτοστάτησε στην Ίδρυση του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων, και στη συνέχεια παρέμεινε ενεργό και δραστήριο στέλεχος του. Το 1992 σχολιάζοντας τις συμφωνίες Μακαρίου–Ντενκτάς του 1977, για τη «λύση» του Κυπριακού, έγραφε, «…πάνω στη βάση της εκδίωξης των 200.000 νομίμων κατοίκων της περιοχής, των ομαδικών τάφων πάνω από 6.000 σφαγιασθέντων ή πεσόντων της εισβολής και 1619 αγνοουμένων (83 Ελλαδίτες) στηρίζεται τόσο το δίκαιο όσο και η βιωσιμότητα της λύσης αυτής..».
Πρωτοστάτησε επίσης στην προσπάθεια ανευρέσεως των Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων αγνοουμένων της Τουρκικής εισβολής, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό τις σχέσεις του με Αρμένιους και Κούρδους, που είχαν υπηρετήσει το 1974, ως στρατιώτες του στρατού κατοχής. Στη Λευκωσία, στο οδόφραγμα πλάι στο ξενοδοχείο «Λήδρα Πάλας», υπάρχει φωτογραφία του που συνοδεύεται από το επίγραμμα, «Όσο ζω θα επιμένω ότι οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή. Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί κι’ αν χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά θα αγωνίζεται γι’αυτούς.». Στις 12 και 13 Μαρτίου 1994, πήρε μέρος στη διοργάνωση του Διεθνούς Συνεδρίου των Βρυξελλών, στο οποίο όσοι συμμετείχαν καταδίκασαν την Τουρκία για εθνικό ξεκαθάρισμα, εισβολή και κατοχή στην Κύπρο, όμως το γεγονός έγινε γνωστό και είδε το φως της δημοσιότητας τον Οκτώβριο του 2006.