Σχολιάζει ο Θανάσης Μπέλτσος
Όταν το πρόγραμμα σου για την Παιδεία στον τόπο που γέννησε Πλάτωνα, Σωκράτη, Αριστοτέλη, Ιπποκράτη, Πυθαγόρα, Θουκιδίδη επικεντρώνεται στο άσυλο και στα ιδιωτικά πανεπιστήμια στις ιδεοληψίες δηλαδή τότε επαναλαμβάνεσαι με το σήμερα αλλά από άλλη οπτική γωνιά. Η χώρα που γέννησε τα γράμματα, τις τέχνες, τις επιστήμες, τον πολιτισμό έπρεπε να είναι η παγκόσμια βιομηχανία εκπαίδευσης κα μόρφωσης. Αντί να ψάχνουμε τον πλούτο τρυπώντας για λογαριασμό των πολυεθνικών το Αιγαίο για να βγάλουμε τον μαύρο χρυσό , έχουμε ένα βαρύ όνομα κληρονομιά που ποτέ δεν μπορέσαμε να το αναδείξουμε και να αποτελέσει την βάση για την δημιουργία ενός παγκόσμιου εκπαιδευτικού πρότυπου.
Αντί το Γέιλ, το Χάβαρτ, το Στάνφορντ, το Tεχνολογικό Ινστιτούτο Μασαχουσέτης, το Κέιμπριτζ, η Οξφόρδη και το Κολούμπια να θεωρούνται οι μηχανές τις παγκόσμιας παιδείας θα έπρεπε στην πρωτοπορία να βρίσκονται τα δικά μας Πανεπιστημιακά Ιδρύματα και να έχει στηθεί γύρω από αυτά μια βαριά βιομηχανία ανάπτυξης του τόπου.
Σήμερα πρώτα ελληνικά πανεπιστήμια που βρίσκουμε στην παγκόσμια λίστα είναι το Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης (μεταξύ των θέσεων 471-480, σύμφωνα με το σύστημα κατάταξης σε δεκάδες του QS), το Πανεπιστήμιο Κρήτης (491-500) και το Καποδιστριακό της Αθήνας μαζί με το Μετσόβιο Πολυτεχνείο (501-550) και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δυστυχώς αντί να επενδύσουμε σε αυτό τον τομέα δημιουργώντας μια παγκόσμια σχολή στις επιστήμες , στις τέχνες, στην σκέψη και να αποτελέσουν τα Ελληνικά Πανεπιστήμια πόλο έλξης με ότι αυτό συνεπάγεται για την ανάπτυξη βιώνουμε μια παθογένεια μέσα από ιδεοληψίες της αριστεράς και του νεοφιλελευθερισμού.
Οι μεν θέλουν ένα εκπαιδευτικό σύστημα εγκλωβισμένο σε “προοδευτικές” ασυναρτησίες, του οποίου τα κύρια χαρακτηριστικά είναι η μετριότητα, η έλλειψη ελληνικής κουλτούρας, η δαιμονοποίηση της αγοράς, η ανυπαρξία στην έρευνα και η γκετοποίηση.
Οι δε περιμένουν να ανοίξουν τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα σε επιχειρηματίες, να γίνουν μπίζνες , αντιγράφοντας με κακοτεχνίες πρότυπα του εξωτερικού χωρίς να υπάρχει ένα πλήρες σχέδιο Ελληνικής προσέγγισης με εθνική στρατηγική και στόχευση. Όταν σε μια χώρα που γέννησε το Φως, το βασικό θέμα συζήτησης και αντιπαράθεσης για το εκπαιδευτικό σύστημα είναι οι κουκουλοφόροι και το άσυλο αντιλαμβανόμαστε πόσο χαμηλά έχει φτάσει η κοινωνία μας και το πολιτικό δυναμικό της χώρας.
Πως μπορεί να είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας ο Τουρισμός και δεν μπορεί να είναι η Παιδεία. Για φανταστείτε ποιά θα ήταν τα εθνικά οφέλη αν ήμασταν το κορυφαίο κέντρο Παιδείας και Εκπαίδευσης στον πλανήτη. Αν το ΕΜΠ ήταν το πρώτο Πανεπιστημιακό Ίδρυμα ή η Φιλοσοφική Αθηνών; Σήμερα απλά είναι κτήρια παραδομένα σε μειοψηφίες και σε συντεχνίες. Όταν λοιπόν επαγγελλόμαστε το διαφορετικό και ερχόμαστε να κάνουμε μια πρόταση στην κοινωνία δεν αντιγράφουμε κάποιες επικοινωνιακού τύπου θέσεις , αλλά παρουσιάζουμε ένα συγκροτημένο και ολοκληρωμένο σχέδιο για την εκπαίδευση συνδεδεμένο με τον εθνικό κορμό. Δυστυχώς κάθε φορά επαναλαμβανόμαστε και οδηγούμε την νέα γενιά στο δρόμο της ξενιτιάς, υποθηκεύοντας το μέλλον του τόπου.