Σχολιάζει ο Αθανάσιος Μπέλτσος
Αυτή τη μέρα κάνουμε ένα πολύ μεγάλο λάθος, που δυστυχώς κάποτε το έκανα και εγώ αλλά σύντομα συνειδητοποίησα πως είναι τραγικό σφάλμα και άδικο απέναντι σε χιλιάδες νέα παιδιά που βρέθηκαν στις επάλξεις της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Προσπαθούν για να εξυπηρετήσουν την πολιτική στάση τους (και να αποβάλλουν το στίγμα του χουντικού που ας είμαστε ειλικρινείς στοιχειώνει την κεντροδεξιά) να ταυτίσουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου με μια σάπια ομάδα πολιτικών που το εκμεταλλεύτηκαν και έγιναν σύστημα πλουτισμού και πολιτικής απάτης.
Πάντα σε κάθε αγώνα, σε κάθε διεκδίκηση κάποιοι θα μπαίνουν μπροστά και κάποιοι εξ αυτών θα το χρησιμοποιούν ως βιογραφικό ματαιοδοξίας και ανέλιξης.
Το Πολυτεχνείο δεν είναι η Δαμανάκη, ο Λαλιώτης, ο Μπίστης, ο Σκανδαλίδης, αλλά δεκάδες χιλιάδες ανώνυμα νέα παιδιά που σήκωσαν ανάστημα απέναντι σε ένα ανελεύθερο κατοχικό καθεστώς, που κατέλυσε την δημοκρατία (όποια και αν ήταν αυτή) και οδήγησε τη χώρα σε εθνικές περιπέτειες που πληρώνουμε μέχρι σήμερα.
Το να ταυτίζουμε τον αγώνα τους με τα κόμματα της αριστεράς και με πρόσωπα που στη συνέχεια έγιναν βασιλικότεροι του βασιλέως θέλοντας να βγάλουμε από πάνω μας τη ρετσινιά δεν προσφέρει υπηρεσίες στην κοινωνία και στη δημοκρατία μας.
Επιτείνει τον εθνικό διχασμό και διαστρεβλώνει μια ιστορική αλήθεια.
Έχω δώσει αγώνες και έχω βιώσει το ΄ίδιο. Να θυμηθώ τη γενιά της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ από το 1978-1993 που συμμετείχα, πόσα στελέχη εκείνης της περιόδου πούλησαν τους αγώνες μας και τους ρευστοποίησαν καταπατώντας τις αξίες και τα ιδανικά που μας καθόριζαν σαν νεολαίους;
Όταν την δεκαετία του 80 πάλευα στους δρόμους και στα αμφιθέατρα δεν είχα κατά διάνοια στο μυαλό μου να γίνω βουλευτής, υπουργός ή να εξαργυρώσω με μια καλή θέση τους αγώνες μου.
Τι θα πούμε λοιπόν ότι όλοι όσοι ανήκαμε σε εκείνη την εποχή, στην φοιτητική ή νεολαιίστικη παράταξη είμασταν πουλημένοι;
Είναι άδικο και οδηγεί την νέα γενιά στην απαξίωση και στην απομάκρυνση από μια κοινωνία αρχών.
Ας μην βεβηλώνουμε το Πολυτεχνείο γιατί έτσι βεβηλώνουμε την ίδια την δημοκρατία. Ας μην προσβάλουμε μια γενιά ανθρώπων που αντιστάθηκε στο σκοτάδι.
Έχω ζήσει εικόνες αθλιότητας σαν φοιτητής και μετέπειτα όπου τα κόμματα έβαλαν τείχη μπροστά στην πύλη που έριξε το τανκς, διεκδικώντας την ιδιοκτησία της εξέγερσης. Καυγάδες, τραμπουκισμοί και αποκλεισμοί, που κρατάνε δυστυχώς μέχρι σήμερα. Ιδεολογικά γκέτο που δεν συνάδουν με το πνεύμα της εξέγερσης που ήταν απέναντι σε κάθε μορφή ανελευθερίας και εθνικού διχασμού. Ακόμη και η αιματοβαμμένη σημαία του Πολυτεχνείου έχει γίνει περιουσιακό στοιχείο μιας συγκεκριμένης φοιτητικής παράταξης, λες και αυτή έχει κληρονομικό δικαίωμα.
Όμως Πολυτεχνείο δεν είναι ο Τσίπρας, ο Ανδρουλάκης και ο Κουτσούμπας, αλλά κάτι ευρύτερο που ξεπερνά τα κομματικά στερεότυπα, που συνήθως χτίζουν πάνω σε κοινωνικές εκρήξεις και αγώνες.
Μην ξεχνάμε πως στο Πολυτεχνείο κυμάτιζε η γαλανόλευκη…. δεν ήταν διεθνιστική εξέγερση, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν.
Ας δείτε όλοι εσείς που ισοπεδωτικά χλευάζετε ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό γεγονός και επικαλείστε την ιστορία, τι κόσμο έχουμε δημιουργήσει. Τι διδάξαμε στα παιδιά μας; Ποια κοινωνία φτιάξαμε; Του SNAKE του GNTM και του Άδωνη. Μια κοινωνία που δεν ξέρει από που έρχεται και τι ιστορικό βάρος κουβαλάει.
Μια κοινωνία που δεν ξέρει ποιος είναι ο Παύλος Μελάς, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Οδυσσέας Ελύτης … μια νέα γενιά που δεν ξέρει καν να μιλάει ελληνικά και που δεν την μάθαμε να αγαπά την πατρίδα.
Το Πολυτεχνείο όπως όλα τα σημαντικά γεγονότα, δεν ανήκει σε στρατόπεδα και πρόσωπα, είναι στάση ζωής!