Από τις εκδόσεις Πνοή
Καπράγια, ζωές και μύθοι περιδινούνται σε ζοφερά και ολέθρια βάθη οδύνης, αναζητώντας τα δικά τους σπαράγματα ύπαρξης, πριν καταβυθιστούν στο έλεος ενός πολέμου…
…η συγγραφή είναι μια διαρκής άσκηση, ένα αφόρητα μοναχικό παιχνίδι όπου ο συγγραφέας καλείται να αφήσει στην άκρη την όποια ματαιοδοξία του…Πέμη Γκανά.
Η Πέμη Γκανά γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στον Χολαργό. Σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχολογία του Καταναλωτή στο πανεπιστήμιο John Moores του Λίβερπουλ. Το 2016 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της, «Kairlov», από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Το 2019 συμμετείχε με το διήγημα «Τα όνειρα του κυρίου Πάντιγκτον» στη συλλογή διηγημάτων «Μαζί ξανά», από τις εκδόσεις Βακχικόν. Διηγήματά της δημοσιεύονται κατά καιρούς σε ηλεκτρονικά περιοδικά, ενώ το διήγημα «Charleston chew», της σειράς «Μπόλτον Κρικ», βραβεύτηκε το 2018. Η «Καπράγια» είναι το δεύτερο μυθιστόρημά της και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
Η Πέμη Γκανά σε μια αποκλειστική συνέντευξη στο OTAVOICE και τη Λία Τσεκούρα (Μουσικός, Κριτικός Θεάτρου, Γ.Γ. του Σωματείου Ελλήνων Κριτικών Μουσικής, Θεάτρου & Χορού) «ξεδιπλώνει» άγνωστες πτυχές της ζωής της ενώ αποκαλύπτει τις σκέψεις που την οδήγησαν στη συγγραφή.
Ποιες σκέψεις σας οδήγησαν στη συγγραφή;
Η συγγραφή, με τον τρόπο τουλάχιστον που την αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι πρωτίστως περιπλάνηση. Τα όρια στη συγγραφή, ευτυχώς, δεν είναι πάντα ευδιάκριτα. Τι είναι καλό και τι όχι, τι είναι νόμιμο και τι όχι, τι είναι ηθικό και τι όχι, και εν τέλει τι είναι πραγματικό και τι όχι. Η γραφή είναι σταυροδρόμια που ο γραφιάς συχνά πυκνά καλείται να ακολουθήσει, μια εσωτερική ανάγκη, ένα κάλεσμα που είναι αδύνατον να παρακούσεις. Οι ήρωες από αποκύημα της φαντασίας παίρνουν σάρκα και οστά, αυτονομούνται και απαιτούν χρόνο από τον χρόνο του γραφιά και ζωή από τη ζωή του συγγραφέα. Για εμένα, η γραφή είναι το οξυγόνο που με κρατά ζωντανή και η δύναμη που χρειάζομαι για την ζωή.
Πώς συνδυάζεται η συγγραφή – που απαιτεί προσωπική ενέργεια και «δόσιμο» με την οικογένεια, την εργασία και την καθημερινότητα;
Η ζωή ενός συγγραφέα είναι μάλλον δύσκολη, καθώς η γραφή από μόνη της, στην Ελλάδα του 2020, (συνήθως) δεν εξασφαλίζει τα προς το ζην. Η συγγραφή ενός μυθιστορήματος απαιτεί πάνω απ’ όλα συνέπεια και συχνά ο ρόλος της εργαζόμενης μητέρας συγκρούεται με τις ανάγκες, όχι τόσο της ίδιας της συγγραφέως, όσο με τις ανάγκες των ηρώων. Οι αντοχές, είναι αλήθεια, δοκιμάζονται συχνά.
Ποιες ήταν οι αναφορές σας ως συγγραφέας;
Η κλασική λογοτεχνία, που ήμουν τυχερή να «γνωρίσω» από τα εφηβικά μου, κιόλας, χρόνια. Αμερικανοί λογοτέχνες όπως ο Χέμινγουεϊ και ο Τόμας Γουλφ, Ρώσοι όπως ο Γκόγκολ και ο Τολστόι, Γερμανοί όπως ο Τόμας Μαν σημάδεψαν την πορεία μου τουλάχιστον ως αναγνώστρια. Γενικά πιστεύω πως οι προσλαμβάνουσες καθορίζουν και την συγγραφική πορεία του κάθε λογοτέχνη.
Πώς θα σκιαγραφούσατε την «Καπράγια»;
Η Καπράγια είναι ένα μάλλον κλειστοφοβικό ανάγνωσμα που εμπεριέχει στοιχεία ψυχολογικού θρίλερ. Μια εσωτερική περιπλάνηση της διαταραγμένης ψυχικά ηρωίδας, όπου ο αναγνώστης καλείται να παρακολουθήσει τις πραγματικά σπαταλημένες ζωές ανθρώπων που τους κατάπιε η λήθη και κανείς δεν τους θυμάται πια καθώς το στίγμα τους χάθηκε για πάντα, αφού δεν κατάφεραν να αφήσουν πίσω τους ένα σημάδι αξιομνημόνευτο.
Τα βιώματα δημιουργούν τέχνη ή η τέχνη δημιουργεί βιώματα;
Σίγουρα τα βιώματα δημιουργούν τέχνη, το βλέπουμε καθημερινά δίπλα μας, παντού στη ζωή μας. Και η τέχνη, σαφώς, δημιουργεί βιώματα. Αλληλένδετα πάντα, πορεύονται μαζί. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να διαχωριστούν καθώς η τέχνη είναι οι άνθρωποι και vice versa.
Ποιο βιβλίο διαβάζετε τώρα;
Διαβάζω το συγκλονιστικό «Η συλλογή των 49 στο σφυρί» του σημαντικού Αμερικανού λογοτέχνη Thomas Pynchon. Ένα ανάγνωσμα μάλλον δύσκολο, μια αναζήτηση δίχως τέλος. Ή αλλιώς το δράμα της ιστορίας και της καθημερινότητας.
Υπάρχει η άποψη ότι ο πολιτισμός περνάει κρίση, εσείς το πιστεύετε;
Ο πολιτισμός δεν μπορεί παρά να ακολουθεί τις κοινωνικές επιταγές. Τα πάντα εξελίσσονται πλέον με καταιγιστικούς ρυθμούς, αλλά και η ταυτότητα που αναζητεί ο σύγχρονος πολίτης αλλάζει διαρκώς. Ναι, πιστεύω πως περνά κρίση, αλλά φαντάζομαι πως αυτό πιστεύουν πάντα οι άνθρωποι μπρος στις αλλαγές. Και θεωρώ, πως ζούμε σε μια εποχή που σε πενήντα χρόνια από τώρα θα μνημονεύεται και γιατί όχι; θα διδάσκεται στις αίθουσες των σχολείων.
Ποιο είδος αναγνώστη θα γοητευτεί από την «Καρπάγια»;
Νομίζω ότι η Καπράγια θα καταφέρει να προσελκύσει τον αναγνώστη που θέλει να περιπλανηθεί σε χρόνους περασμένους, που ενδιαφέρεται για την ματιά των ανθρώπων δυο αιώνες πριν. Σημειωτέον, πιστεύω πως η ματιά είναι ίδια, αλλάζει μόνο η οπτική.
Έχετε αδυναμία σε κάποιο από τα έργα σας;
Είναι όλα τόσο διαφορετικά. Όχι, δεν θα μπορούσα να έχω κάποια αδυναμία καθώς ό,τι γράφω, γράφεται κάτω από διαφορετικές συνθήκες εξυπηρετώντας και την δική μου ανάγκη για μια διαφορετική οπτική της πολυπλοκότητας της ανθρώπινης φύσης.
Τι περιμένετε από τη συγγραφική δημιουργία;
Η γραφή δεν είναι μόνο ο περίπλοκος σχεδιασμός, η αλληλουχία των φανταστικών πραγμάτων που αποτελούν την αρχιτεκτονική του μυθιστορήματος, η συγγραφή είναι μια διαρκής άσκηση, ένα αφόρητα μοναχικό παιχνίδι όπου ο συγγραφέας καλείται να αφήσει στην άκρη την όποια ματαιοδοξία του, και ως θεατής, απλά, να καταγράψει και να καταλάβει τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Από την συγγραφική δημιουργία διδάσκομαι την ταπεινοφροσύνη, τη συμπόνια, ελπίζοντας πως καθημερινά θα γίνομαι λίγο καλύτερος άνθρωπος.
Υπήρξαν στιγμές που χρειάστηκε να επιβληθείτε στον εαυτό σας για να συνεχίσετε ένα κεφάλαιο, γιατί θέλατε να κάνετε κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή;
Όχι, προσωπικά δεν μπορώ να αποδώσω κάτω από μεγάλη πίεση, εάν έχω να κάνω κάτι άλλο κλείνω το μάτι στους ήρωες και συνεχίζω αργότερα.
Υπάρχουν καινοτομικά στοιχεία στη λογοτεχνία σήμερα;
Πάντα υπάρχουν. Αλίμονο εάν δεν υπήρχαν! Η γλώσσα είναι ζωντανή και εξελίσσεται διαρκώς. Διάβασα πρόσφατα το «Λήθη και Λίνκολν» του G. Saunders, εντυπωσιάστηκα! Σκέφτηκα πως ναι! αυτό είναι καινοτομία.
Για να είμαστε όμως ειλικρινείς, δεν είναι πολλοί οι συγγραφείς που είναι ικανοί να παράγουν έργα καινοτόμα, γι’ αυτό τον λόγο συχνά λέγεται πως η αθανασία του δημιουργού επιτυγχάνεται με την αθανασία του έργου του.
«Καπράγια» είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου της συγγραφέα Πέμης Γκανά που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
Οπισθόφυλλο
Καπράγια, Τοσκανικό Αρχιπέλαγος, Φεβρουάριος 1914
«Μου είπαν πως η Οφέλια δεν υπάρχει. Το είπε κι ο γιατρός. Πρώτη φορά ερχόταν γιατρός στο σπίτι, πρώτη φορά έβλεπα από κοντά κάποιον ξένο. Του άρπαξα το χέρι και του έδειξα την Οφέλια. “Κοίτα! Τη βλέπεις;” Κοίταξε εκεί που έδειχνα και στράφηκε προς το μέρος μου. Έβαλε το χέρι στο μέτωπό μου. “Έχεις πυρετό” μου είπε μόνο. “Τη βλέπω, σε κοιτάζει” επέμεινα. “Είναι ο πυρετός. Όταν περάσει, θα φύγει κι αυτή μαζί του”.
»Θέλησα να του πω πως υπήρχε και πριν από την αρρώστια, μα η νόνα Γκρατσιέλα μου έκανε νόημα να μη μιλήσω. Έτσι, έκλεισα τα μάτια για να μη βλέπω. Κι από κείνη τη μέρα όλα άλλαξαν. Η Οφέλια ερχόταν στα όνειρά μου κι έμενε όταν ξυπνούσα – ένας εφιάλτης που μόνο ο Αγκοστίνο μου μπόρεσε να σπάσει.
»Γεννήθηκα με το σημάδι του διαβόλου που φέρουν όλα τα θηλυκά της γενιάς της Γκρατσιέλας, κι όπου πάμε, σπέρνουμε κακοτυχία, φονικά, κι ο τόπος ερημώνει. Είμαι η Ρομίνα και σήμερα είναι η τελευταία μέρα που ζω».
Μια σειρά από φονικά συνταράσσει τη μικρή κοινωνία της Καπράγιας. Σ’ αυτά προστίθεται μια επιδημία ευλογιάς, και οι μέρες γίνονται όλο και πιο σκοτεινές. Η παράνοια, ο φόβος και ο θρησκευτικός φανατισμός παίρνουν τα ηνία, και όλοι ψάχνουν το εξιλαστήριο θύμα.
Οι ήρωες, παγιδευμένοι στα στενά πνευματικά και γεωγραφικά όρια του νησιού, πασχίζουν να περισώσουν ό,τι μπορούν από τις επιθυμίες τους, ερχόμενοι σε ευθεία σύγκρουση με τις κοινωνικές επιταγές.
Το τέλος έρχεται με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μνήμες ανασύρονται, και η τραγική αλήθεια ρίχνει άπλετο φως στο σκοτάδι.
Συγγραφέας: Πέμη Γκανά
Τίτλος: Καπράγια
Σελ. 412 Διαστάσεις 14Χ21
Τιμή: 15 €
ΙSBN 978 618 5307 99 8
Ημερ. κυκλοφορίας 8/2020
Κωδικός: 20129