20 Ιουλίου 1974: Όταν η Κύπρος μάτωσε… 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή

Η μέρα που ο χρόνος για την Κύπρο σταματά.

Η μέρα που αλλάζει τον ρου της ιστορίας για «το ριγμένο στο πέλαγος  χρυσοπράσινο φύλλο».

50 χρόνια μετά, ο εφιάλτης του πικρού εκείνου καλοκαιριού παραμένει ζωντανός, τα βήματα της μπότας του Τούρκου κατακτητή ηχούν και πάλι…

Ώρα 05:30 το πρωί.

Οι σειρήνες του πολέμου ηχούν σε ολόκληρο το νησί. Ήταν μόλις πέντε ημέρες μετά το  προδοτικό και καθοδηγούμενο πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών που έγινε στην Μεγαλόνησο και που άναψε το πράσινο φως στις  τουρκικές ένοπλες δυνάμεις να εισβάλουν στην ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία για να φέρουν… την ειρήνη, όπως είπαν!

Βρήκαν δηλαδή την αφορμή που έψαχναν για χρόνια, προκειμένου να δώσουν σάρκα και οστά στα σχέδια και τις επιδιώξεις τους. Γυναίκες βιάστηκαν, χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν, χιλιάδες έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους, χιλιάδες ξεριζώθηκαν από τα σπίτια και τις περιουσίες τους και εκατοντάδες αγνοούνται…

Ακόμα και τώρα…

50 χρόνια μετά…

Από το 1974 μέχρι σήμερα το θέμα των Αγνοουμένων παραμένει ανοιχτό και «συντηρείται», χωρίς λόγο και αιτία!

Τότε οι πατέρες μας, τα αδέρφια μας, τα ανίψια μας, οι θείοι μας, κατόπιν εντολής, έφυγαν από την Ελλάδα για να υπηρετήσουν την Πατρίδα, όλοι σε διατεταγμένη υπηρεσία και συμμετείχαν σε άνισο πόλεμο, συνεισφέροντας με ηρωισμό και αυταπάρνηση στον αγώνα κατά του κατακτητή. Δυστυχώς όμως δεν επέστρεψαν όλοι στην Ελλάδα. Κάποιοι χάθηκαν. Αγνοούνται.

Τα ίχνη τους εξαφανίστηκαν, χάνονται μετά  την μοιραία μέρα της εισβολής του Αττίλα.

Από τότε σιωπή…και αίμα (Τάσος Ισαάκ – Σολωμός Σολωμού), γιατί το πολιτικό κατεστημένο στην Ελλάδα επέλεξε να συμβιβαστεί με τον εισβολέα και να συνεχίσει την πολιτική των υποχωρήσεων, φτάνοντας στο σήμερα που ο εισβολές μπήκε και στην Αγιά Σοφιά.