Το 50ο Τακτικό Συνέδριο της Ομοσπονδίας καταγράφεται ως μια σημαντική στιγμή στην ιστορική πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Στο εξής, οι συνάδελφοι οι οποίοι υπηρετούν μόνιμα μεν στις υπηρεσίες μας, αλλά ως συμβασιούχοι δε, θα έχουν επιτέλους τη δυνατότητα (μετά και την απαραίτητη έγκριση της τροποποίησης του Καταστατικού από τα αρμόδια όργανα) του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι.
Οι εργαζόμενοι ΕΣΠΑ με 24μηνη συνεχόμενη σύμβαση και οι εργαζόμενοι οι οποίοι με πρωτόδικη δικαστική απόφαση κρίθηκαν ως Αορίστου Χρόνου και παραμένουν στην εργασία, θα έχουν τη δυνατότητα να εγγράφονται πλέον στη δύναμη των Συλλόγων και της Ομοσπονδίας, με πλήρη και ίσα δικαιώματα, αλλά και με πλήρεις και ίσες υποχρεώσεις. Μια καταστατική αλλαγή όμως, δεν λύνει τα προβλήματα των συναδέλφων συμβασιούχων.
Η επίλυση αυτής της εργασιακής στρέβλωσης των «μόνιμων συμβασιούχων», είναι το ζητούμενο των επικείμενων αγώνων που οφείλει η Ομοσπονδία να δώσει στη συνέχεια. Επιτακτική είναι η ανάγκη να αγωνιστούμε για την τακτοποίηση όλων των μακροχρόνια συμβασιούχων, τη διεκδίκηση προσλήψεων μόνιμου προσωπικού και την αποτροπή της μεταμόρφωσης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε χοάνη ευκαιριακών και ελαστικών σχέσεων εργασίας. Για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, απαιτείται εγρήγορση, συνέπεια και υπευθυνότητα.
Η ΔΑΚΕ-ΟΤΑ με αίσθημα ευθύνης τοποθετείται δημόσια, έχοντας τη δυνατότητα και να τολμά να καταθέτει προτάσεις και απόψεις, χωρίς να μένει σε κενά συνθήματα, αλλά και να εκθέτει την πραγματικότητα δίχως να την στρογγυλοποιεί.
Είναι σημαντικό να τεθούν τα γεγονότα στην πραγματική διάσταση, δίνοντας παράλληλα και κάποιες απαντήσεις. Πώς φτάσαμε ως το 50ο Καταστατικό Συνέδριο και εντέλει κατέστη εφικτό να επιτευχθεί το απαραίτητο μέτρο του 75% για την αλλαγή του Καταστατικού; Γιατί σχεδόν όλες οι παρατάξεις συνέκλιναν τώρα, στις θέσεις που εξέφραζε η ΔΑΚΕ διαχρονικά και έθεσε με υπευθυνότητα στο αντίστοιχο Συνέδριο του 2016; Τότε, που όντως χάθηκε μια ιστορική ευκαιρία, εγκλωβίζοντας την Ομοσπονδία επί μια σχεδόν δεκαετία.
Το ζήτημα της εγγραφής των συμβασιούχων, το οποίο είχε «βαλτώσει», καθώς κάθε παράταξη είχε τη δική της οπτική και τους δικούς της τακτικισμούς, επανήλθε στο προσκήνιο πριν το 49ο Ενδιάμεσο Συνέδριο, κυρίως μέσω πιέσεων εκ μέρους των Συσπειρώσεων. Η Συνδικαλιστική Ανατροπή (Συν.Αν.) αρχικά προσπάθησε να διατηρήσει το ζήτημα χαμηλά, μεταθέτοντας την «ευθύνη» στην ΑΔΕΔΥ, ενώ η ΔΑΣ και η ΑΣΚ τηρούσαν στάση αναμονής. Σταδιακά, η Συν.Αν. και η ΔΑΣ σε μια προσπάθεια διαχείρισης της κατάστασης στο εσωτερικό τους, προσπάθησαν -όπως προσπαθούν να κάνουν σχεδόν στα πάντα- να την εμφανίσουν ως «δική τους απόφαση». Εδώ έρχεται το «πλαίσιο της συμφωνίας». Γιατί οι δυνάμεις της ευρύτερης αριστεράς, οι οποίες είχαν ως σημαία το «όλοι μέλη χωρίς όρους και προϋποθέσεις» κατέληξαν να προτείνουν και να ψηφίζουν θέσεις της ΔΑΚΕ;
Η απάντηση είναι απλή όσον αφορά τη ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) και θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι έχει να κάνει με το ιδιοτελές συμφέρον, όπως καθείς το αντιλαμβάνεται: Πέρα από το γεγονός ότι εν τη ρύμη του λόγου, ξέφυγε μια δήλωση πως «ψάχνουν για νέα στελέχη ανάμεσα στους συμβασιούχους», υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια ακόμη: Οι σύνεδροι στην ΑΔΕΔΥ. Βλέπετε, η όποια προσπάθεια να «καταληφθεί η εξουσία» και να αναδειχθεί το ΠΑΜΕ ως πρώτη δύναμη στην ΑΔΕΔΥ, περνά μέσα από την αύξηση των εκπροσώπων στο Συνέδριο. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να αυξηθεί ο αριθμός των ψήφων που θα λάβει και ίσως ευελπιστεί ότι αυτό θα γίνει από τους «ανασφαλείς συμβασιούχους».
Για τη Συν.Αν., αρχικά οφείλουμε να δεχτούμε ότι ούτως ή άλλως οι θέσεις της για το θέμα ήταν παραπλήσιες με αυτές της ΔΑΚΕ και στη σωστή κατεύθυνση. Παρόλα αυτά, παρουσιάζει ενδιαφέρον η επιμονή της ηγεσίας της Συν.Αν. να εφαρμοστεί άμεσα η καταστατική αλλαγή. Μια τόσο σημαντική τροποποίηση του Καταστατικού θα έπρεπε να έχει μια μεταβατική περίοδο εφαρμογής, καθώς πολλά Σωματεία σήμερα δεν εγγράφουν συμβασιούχους, διότι το Καταστατικό τους δεν το επιτρέπει.
Θα έπρεπε λοιπόν, να δοθεί ο απαραίτητος χρόνος ώστε τα Σωματεία να αλλάξουν τα Καταστατικά τους και με αυτόν τον τρόπο να υπάρξει η υπό ίσους όρους διασφάλιση της δημοκρατικής αρχής της αντιπροσωπευτικότητας. Τώρα, κάποια Σωματεία θα μετέχουν στο Τακτικό Συνέδριο (στο οποίο θα εκλεγούν τα νέα όργανα της Ομοσπονδίας) με ψηφίσαντες Συμβασιούχους και άλλα χωρίς, προκαλώντας μια εξαιρετικά σημαντική στρέβλωση.
Και εδώ, σ’ αυτή τη στάση της Συν.Αν. και της επιμονής της στη στρέβλωση αυτή, θα μπορούσε κάποιος να εντοπίσει τη «ζυγαριά του συμφέροντος». Βλέπετε, η όποια ανησυχία ότι υπάρχουν δυνάμεις από τις οποίες «θα χάσει συνέδρους», οδηγούν την ηγεσία της στην αναζήτηση τρόπων για να διατηρήσει αυτό που στην πραγματικότητα λειτουργεί ως αυτοσκοπός της: την αυτοδυναμία της, θεωρώντας ίσως ότι μια διεύρυνση του εκλογικού σώματος (ακόμα και με στρεβλώσεις) την ευνοεί στην παρούσα συνθήκη.
Οι όποιες όμως ιδιοτέλειες και οι ψηφοθηρικοί εκλογικοί τακτικισμοί δεν μας αφορούν.
Η ΔΑΚΕ-ΟΤΑ στήριξε ως το τέλος τη συγκεκριμένη Καταστατική αλλαγή, για αξιακούς και ιδεολογικούς λόγους και πιστεύοντας στην αντιπροσωπευτικότητα. Είμαστε υπερήφανοι για τις αρχές και τις θέσεις μας, καθώς και για την αταλάντευτη στάση και προσπάθεια ετών που κατέβαλε προς αυτή την κατεύθυνση.
Συνάδελφοι, η τροποποίηση του Καταστατικού είναι μια θετική εξέλιξη, η οποία αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί στις υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Δεν αποτελεί νίκη ή πανάκεια, αλλά αποτελεί μια συνολική κατάκτηση όλων μας, μια ξεκάθαρη κατεύθυνση της Ομοσπονδίας στο σύνολό της και είναι ευχή όλων να προσδώσει μια νέα δυναμική η οποία είναι απαραίτητη.
Συνεχίζουμε τους αγώνες για μόνιμη και σταθερή εργασία, για τακτοποίηση των μακροχρόνια συμβασιούχων και για προσλήψεις μονίμου προσωπικού. Συνεχίζουμε τους αγώνες για αξιοπρεπείς αυξήσεις των εισοδημάτων μας, για τον 13ο & 14ο μισθό και για τη βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου.
Συνεχίζουμε τους αγώνες για την αναβάθμιση της ποιότητας εργασίας, την ασφάλεια και την υγεία των εργαζομένων και για τη διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα των υπηρεσιών μας.